3-11 september 2016: Saint Jean-de-Maurienne (Franse Alpen)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Alpen-reis | ||
|
Alpen 2016
door Raf
|
|
|
|
|
|
|
Fietsdag 3: in sneltreinvaart naar de trein
Vandaag staan we allemaal vroeg aan het ontbijt want we hebben een lange dag voor de boeg. Na het ontbijt rijden we met onze fiets tot aan het station van Saint-Jean en nemen de trein van 8u32 naar Modane. We rijden dat stuk met de trein omdat anders de rit naar de Col de l’Iseran en de Col du Mont Cenis te lang zou worden en omdat de weg van Saint-Jean naar Modane niet echt een pretje is langs de drukke D1006. De Warre reed eerder deze morgen al naar het station om tickets te kopen zodat het opstappen vlot verloopt. Alleen zijn de fietsruimtes niet echt voorzien op een groep van 8 fietsers tegelijkertijd zodat het plaatsen van de fietsen wel wat krap wordt. En je leest het goed 8 fietsers en geen 10. Danny en Johnny gaan vandaag de Col de la Madeleine beklimmen vanuit La Chambre langs de D76. Een klein halfuurtje later zijn we in Modane. We verlaten het station en na ons even te oriënteren vertrekken we richting Iseran. We nemen niet de D1006 maar rijden eerst via de D215 naar Aussois, een rustigere baan die zacht omhoog klimt. Vanaf Aussois dalen we terug af naar Solières via de D83 om daar terug op de D1006 te komen. 
Tot Lanslebourg moeten we deze drukke baan volgen, maar dan nemen we de rustige D922 die ons tot op de top van de Iseran zal brengen. Na Lanslevillard moeten we al even stevig klimmen en komen we tot mijn verrassing (alhoewel den Eggie het aangekondigd had) op de Col de la Madeleine! Het is natuurlijk niet de “echte” Col de la Madeleine anders waren we wel serieus verkeerd gereden! Na de afdaling van deze mini-Madeleine loopt de weg terug zachtjes op tot in Bonneval-sur-Arc. We hebben meer last van de stoplichten aan de talrijke wegenwerken dan van de hellingsgraad. We komen dan ook mooi gegroepeerd in Bonneval aan en daar begint het echte werk. Van hieruit is de Col de l’Iseran nog 13.5km klimmen aan gemiddeld 7.3%, een hoogteverschil van bijna 1000m. Met zijn 2770m is de Iseran de hoogste geasfalteerde bergpas in Europa, de Bonnette heeft een hogere geasfalteerde weg (2802m, door ons beklommen in 2010) maar is niet echt een pas. Ik doe nog snel een sanitaire stop voor de start van de beklimming en begin dus in allerlaatste positie aan de klim. Op een rustig tempo begin ik er aan en ik merk dat ik dichter in de buurt kom van den Hale. De rest is de pijp uit en zal ik voor de top niet meer terugzien. Ook op de col zelf zijn werken aan de gang en net voor de werken kom ik bij den Hale. We krijgen natuurlijk net voor onze neus een rood licht en moeten stoppen, maar onze principes indachtig, vertikken we het voet aan grond te zetten (wie zet er nu voet aan grond tijdens een beklimming???). Ik haak me dus vast aan het verkeerslicht en den Hale blijft aan mijn schouder hangen. Geen voet aan grond! Na een tijdje kunnen we terug vertrekken en moeten we slalommen tussen wat werfverkeer en enkele te late automobilisten van de andere kant. We slagen er in om de werken te passeren zonder te moeten afstappen. Oef! Door dit oponthoud zien we de rest van de groep al ver voor ons uit rijden. Het vlakkere tussenstuk waar we nu rijden, is erg mooi en ik maak van de gelegenheid gebruik om (al rijdend natuurlijk!) enkele foto’s te maken. Na dit recuperatiestuk, begint al snel terug het serieuzere werk en moet den Hale afhaken. Na een kort tunneltje rij ik over een bruggetje en zie ik de laatste lastige kilometers voor me liggen. Maar de benen voelen nog goed en dus kan ik rustig klimmend genieten van de prachtige omgeving. Boven aangekomen, wordt de cola-voorraad van het kleine winkeltje aangesproken en is het nog even wachten op den Hale. Als ook hij aangekomen is en wat gedronken heeft, is het tijd voor de colfoto en kunnen we starten voor de prachtige afdaling. We spreken af dat we mekaar opwachten in Bonneval om daar iets te gaan eten. Ik maak onderweg meerdere fotostops want de omgeving is werkelijk erg mooi. In Bonneval moeten we even zoeken maar vinden we toch een leuk restaurantje waar we een lekkere pasta kunnen verorberen. Na de middagpauze zetten we ons opnieuw in het zadel en rijden terug naar Lanslevillard. Daar slaan we de D115 in om de Col du Mont Cenis te beklimmen. Het is een beklimming van een dikke 9km aan 6.6%, meer mijn ding dan die steilere klimmen. Ik rij dan ook in een behoorlijk tempo naar boven en eindig niet zo ver na de echte klimgeiten. Echt mooi is de beklimming niet maar je hebt er boven wel een mooi uitzicht op het fotogenieke meer van Mont Cenis. Heel fotogeniek maar geen foto’s … mijn toestel laat het even afweten en de rest van de ploeg zit met bijna lege batterijen. Den Hale wil zijn batterij sparen om zeker nog een colfoto te kunnen nemen. Zonde, want het meer is echt heel mooi. We beslissen op aandringen van de Pit om er ook nog snel de Col du Petit Mont Cenis bij te nemen. Volgens de Pit een vlot meepakkertje van een 6km aan 2%. Ik kijk op mijn klok en uit mijn twijfels omdat we onze trein moeten halen om 18u06 in Modane. Geen probleem volgens de Pit! OK dan. 
Maar dan slaat het noodlot toe. We rijden bergaf richting meer en wanneer de Warre stopt voor een marmotte, hebben den Eggie en de Woens dit te laat gemerkt. Ze raken mekaar en crashen. Vooral de val van de Woens ziet er spectaculair uit en hij heeft zich ook serieus bezeerd. Op wat schrammen na, is zijn fiets gelukkig nog intact maar de moral is volledig gekelderd. Jokke en Eggie beslissen dan om samen met de Woens te wachten op de Mont Cenis tot wij terug zijn van de Petit Mont Cenis. Met 5 man rijden we een beetje bedrukt verder. Het “meepakkertje” van de Pit valt lelijk tegen. Het baantje op zich is wel mooi maar ligt pal windop en gemiddeld 2% kan dus lelijk tegenvallen, er zitten enkele venijnige knikken in het weggetje. Als dan uiteindelijk nog blijkt dat het eindpunt wat tegenvalt kwa uitzicht, is niet iedereen echt blij met het folieke van de Pit. Met de wind in de rug rijden we zo snel mogelijk terug naar de rest, maar wat blijkt, onder tijdsdruk hebben zij alvast besloten om terug te rijden naar Modane. Dat zouden wij beter ook gaan doen want we moeten nog 35km rijden en het is al 10 na 5. We hebben dus nog minder dan een uur voor 35km!!! Snel snel nog een colfoto en dan begint de jacht. Eerst dalen we de Col du Mont Cenis af zonder extra risico’s te nemen tot in Lanslebourg en dan wordt er een mooie trein gevormd van 5 Nissorappers. We rijden kop over kop in sneltreinvaart tegen de strakke wind in naar Modane. Ondanks de lichte stress geniet ik enorm van deze heel langgerekte spurt. Mijn medematen twijfelen aan de goede afloop maar ik hou ook goed in de gaten hoeveel meter we nog moeten zakken en dus weet ik dat de laatste kilometers nog mooi bergaf moeten gaan. Als we aan de laatste afdaling beginnen stort de Warre zich naar beneden. We halen hem pas terug in in Modane. Even twijfelen we over de juiste weg naar het station, maar gelukkig heeft de Pit een feilloos gevoel voor oriëntatie. Tot onze stomme verbazing komen plots de andere 3 Nissorappers uit een zijstraatje. Zij pikken aan en stormen mee richting station. We zijn een paar minuten na 6 in het station. De Warre haast zich om tickets te kopen terwijl wij al met de fietsen naar het perron gaan. Gelukkig komt de stationschef ons gerust stellen, ze zal de trein wel even ophouden tot we er op kunnen. Pffffff…..!!!! Straffe prestatie was dat (en plezant)! Uiteindelijk komen we dus netjes op tijd aan in het hotel, na een rit van 150 km met 3219 hoogtemeters, om nog te douchen voor het eten. De pinten vooraf haalden we niet meer maar dat maakten we achteraf nog wel goed. Danny en Johnny hadden ook een leuke dag met de beklimming van de Madeleine en verwittigden ons al voor later op de week dat je toch wel moest opletten tijdens de beklimming want ze waren beide (Danny 1 keer en Johhny 2 keer) verkeerd gereden. Opletten binnenkort dus. - Raf -
|
||
| Lees je graag verder, lees dan ook het verslag van de 4de fietsdag | ||