Algemeen reisverslag door Danny

"Voor de beklimming van de Mont-Ventoux hadden we geen betere dag kunnen uitkiezen: aangename temperatuur, zo goed als windstil en een prachtige staalblauwe hemel. Aangezien onze vertrekbasis een dertigtal kilometer van Bédoin verwijderd was, hadden de meesten een rustige aanloop tot aan de voet in de benen. De enkele lichtere hellingen die onderweg moesten overwonnen, leenden zich tot een prima opwarming."

"In Bédoin zelf nam iedereen rustig de tijd om de innerlijke mens te versterken en werden de twee vrijwilligers, die een wagen met valhelmen en wintervesten reeds op de top hadden geposteerd, opgewacht. Deze laatste twee hadden de volledige afdaling achter de rug en wisten dus ongeveer wat hun te wachten stond. Voor alle anderen, uitgezonderd een enkeling, was het een primeur: nog nooit of te nimmer hadden zij de flanken van de Mont-Ventoux betreden."

"Reeds tijdens de eerste honderden meters van de beklimming werd het peloton uit elkaar geranseld, of beter nog, gelukkig vond iedereen snel zijn eigen ritme en deed niemand aan zelfoverschatting. Over de wisseling van de kopposities doen nog wel enkele persoonlijke verhalen de ronde (lees de verhalen van Fré, Warre, Pit en Raf) maar wat dat betreft was ik helaas geen bevoorrechte getuige. Wat ik voor mezelf nog wel weet is dat het, ondanks een prima voorbereiding, toch enkele uren hard labeur was. Buiten de gesprekken met mezelf en het almaar toenemende gehijg, was het een twee uur durende stille strijd. De voorafgaande dwingende woorden: "Niet afstappen, daar hebt ge de rest van uw leven spijt van", van een onzer deelnemende goeroes, spookten almaar luider door mijn hoofd. Aldus was de genoegdoening bij het bereiken van de top des te groter, het maakte het afzien allemaal de moeite waard. Ook de andere leden van onze expeditie ervaarden dezelfde sensaties en waren uitermate opgetogen over de geleverde prestaties."

"En dan hebben we tenslotte nog de twee laatkomers die op alle mogelijke manieren hun eindtijd trachtten te vergoelijken. Zo wisten zij ons als enigen de prijs van een dagschotel in Chalet Reynard te melden. Ook hadden zij het over hun minuut stilte bij het monument ter nagedachtenis van Simpson, een gebaar dat pas bij een derde poging succes kende. Ook over de degelijkheid van de rustbanken hadden zij niets dan lof. Verder hadden zij het dan nog over de beruchte "le jour sans", zonder er bij te vertellen dat zij dit meestal 365 keer per jaar hebben."
"Ondertussen was iedereen zalig aan het nagenieten op een terras in Malaucène, met een passende beloning in de hand of aan de lippen. De terugtocht naar Buis-les-Baronnies, onze tijdelijke thuisbasis, verliep dan ook in uitgelaten sfeer."

"'The day after', of misschien meer toepasselijk 'le jour apres' was het voor allen recupereren, elk op zijn eigen vertrouwde manier. Zo beperkten enkelen zich tot het verkennen van het plaatselijke dorpsplein, terwijl anderen nog een fietstrip in de wijde omgeving afwerkten, met als orgelpunt, een millimeterspurt op de top van Col d'Ey. Na afloop van hun tocht werden deze laatsten wel geconfronteerd met de harde werkelijkheid van de zuid-franse nonchalante levenswijze: 'Pas de service entre 14.00h et 19.00h'. Noodgedwongen hebben we ons dan maar snel aangepast en werd het zwembad van het hotel ingepalmd. De uitslag van de aldaar betwiste waterpolo-wedstrijd is tot op heden nog steeds onbekend. Ook de winnaar van het plaatselijk ontdekte balspel 'Balle sur face' heeft nadien nooit meer van zich laten horen."

"Al bij al was het een uitermate geslaagde reis, waar iedere deelnemer nog met veel plezier naar terug kijkt. Er wordt steeds reikhalzend naar uitgekeken wanneer de beklimming van deze legendarische reus van de Provence in het parcours van een of andere rittenkoers wordt opgenomen. En sinds onze trip worden de prestaties van de professionele renners nog beter naar waarde geschat."