De dag van de waarheid ...

"Vrijdagmorgen in Buis-les Baronnies, dé morgen van dé dag waarop het moet gaan gebeuren. Vandaag is de langverwachte dag aangebroken dat ik mijn eerste echte col ga opfietsen en dan nog wel meteen de reus van de Provence, de Mont Ventoux. Gisteren hebben we als voorbereiding al twee kleine colletjes in de buurt beklommen de col d'Ey en de col de Peyruergue. Twee mooie niet te zware klimmetjes, ideaal om kennis te maken met het klimwerk."

"Nu snel opstaan, drinkbussen klaarmaken, zorgvuldig aankleden, zenuwachtig de juiste mondvoorraad in de zakken proppen en dan nog eerst uitgebreid gaan ontbijten. Is me dat een tegenvaller, oud frans brood met confituur ... raken we daar de Ventoux mee op?"

"Vanuit Buis-les-Baronnies fietsen we eerst een 30km naar Bédoin, onderweg beklimmen we de Col de la Madeleine (wel niet dé Madeleine!). In Bédoin gaan de slimmen onder ons zich eerst nog wat volproppen met croissants en dergelijke, tot mijn latere spijt behoor ik op dat moment niet tot de slimmen."

"Het moment nadert. De verplichte groepsfoto bij de officiële start van de klim in Bédoin en weg zijn we. De top drie van de pronostieken (Pit, Warre en Fré) glipt onmiddellijk weg. Ik twijfel even om mee te gaan maar beslis dan om met Danny wat rustiger de aanloop te nemen uit grote schrik voor wat nog volgt en om de omgeving wat beter te kunnen bekijken."

"Na een rustige aanloop van een vijftal kilometers begint het serieuse werk wanneer je in St. Estève het beruchte bos indraait. Gedaan met babbelen en gedaan met rustig klimmen. De snelheid zakt naar een 10-11 kilometer per uur. Danny moet er direct af. De drie koplopers zie ik een paar honderd meter voor mij uit fietsen. Komaan Raf, een tempo zoeken. Na even zoeken kom ik in een goed ritme en rij stelselmatig van Danny en de anderen weg. Voor mij zie ik iemand lossen. Dat zal de Pit wel zijn, normaal gezien de minste van de drie.
Ik haal hem nu zienderogen in. 't Is de Fré, de klepper van de groep en mijn topfavoriet voor de geschoren benen (eerst boven betekent benen scheren)!!! Ondertussen is de Pit van de Warre weggereden, weer een verrassing.
Ik kom bij Fré, mijn god wat ziet die kerel er slecht uit! Fré, hoe ist? Geen antwoord. Na een paar keer iets te vragen komt er eindelijk met veel moeite uit: "Pakt de Warre maar, die zit ook dood!"
Ik laat de Fré achter en krijg een licht euforisch gevoel, de beste is al dood en de tweede beste in het vizier en ik voel mijn benen niet. Komaan Raf op naar de Warre. Terug in die goede kadans.
Oei even bijten, een steile haarspeldbocht in het midden van het bos. Nog 5 km naar Chalet Reynard. Ik loop in op de Warre en ja hoor even voor het einde van het bos haal ik hem in."

"En Warre, hoe is't ... ... geen antwoord alleen een lastige blik. Dit is duidelijk ook hier gaat het niet zoals het hoort. Ik besluit voort te rijden op zoek naar de verbazingwekkende Pit en op zoek naar geschoren benen?
Ja, daar het einde van het bos, volgens de grafieken hebben we het zwaarste gehad. En ja hoor daar rijdt de Pit. In een grote lus kruisen we mekaar door een ravijn gescheiden. Ik jodel wat van plezier en zie de Pit ineen krimpen op zijn fiets en amper antwoorden. Een vogel voor de kat flitst er door mijn hoofd. Aan Chalet Reynard zit ik 1,5 minuut achter."

"Eén kilometer verder zie ik de Pit voor mij beginnen zwalpen over de weg. Nog 5 kilometer aan 10 per uur, das nog een half uur om die resterende halve minuut goed te maken, dat moet lukken!
Oei, dat is hier precies een steil stuk. Het gaat plots maar 8 per uur meer en het is nog 4 km, dat is nog altijd een half uur! De Pit haal ik al niet meer in en de Warre zit ook niet zo ver meer achter.
En dan is het gedaan, de man met de hamer, het licht gaat uit, gedaan met de Raf. Tegen zes per uur kruip ik verder, meer vechtend tegen mezelf dan tegen de berg, gedaan met die droom over geschoren benen, zelfs mountainbikers gaan me hier te snel."

"Krakende pedalen achter me, de Warre? Nee, 't is verdorie de Fré, vanwaar komt die. Hij vliegt me voorbij en het enige dat ik nog kan uitbrengen is : "Fré ik haal het niet, ik ga echt dood". Nog drie kilometer nog slechts zes per uur, nog steeds een half uur, is dit dan nooit gedaan? Stap af, zot! Nee, rij voort ge kunt het! Strijden tegen jezelf."

"Dju, ook de Warre komt me voorbij, monstert me even en rijdt door. Uiteindelijk bereik ik de top. Niet afgestapt en binnen de twee uur. 1 uur 54 minuten en 44 seconden om precies te zijn. Doodmoe, dit nooit meer. De Fré heeft iedereen nog opgeraapt en is eerst boven. De Warre versloeg de Pit in een spurtje voor de tweede plaats."

"Een paar cola's en een paar minuten later komt de euforie. Goe gedaan Raf, misschien kan ik nog iets rapper als ik moest gegeten hebben. Nog iets later ... ja dit moeten we zeker ooit nog eens terug doen."

"Na een tijdje rijden we met de meesten naar beneden naar Malaucène. Schitterende afdaling. Daar drinken we een paar verdiende pinten en bollen terug naar Buis-les-Baronnies."

"Wat we daar voor de rest nog uitspookten komt neer op zwemmen, pinten pakken, jeu de boulen en nog een mooie rit met z'n vijfen over de Col d'Ey en de Col de Soubeyrand. Eindigend op een spurt op nog eens de col d'Ey die ik glansrijk win en die me met een supergevoel terug naar Heist laat rijden."