Sauerland 2011

• Terug naar intro: Deutschland über alles
  
  
• Dag 1:
  Woensdag 7 september: Pittig verkenningsritje (120km / 1759hm vlgs VDO)
• Dag 2:
  Donderdag 8 september: Fietsloze donderdag
• Dag 3:
  Vrijdag 9 september: "Nog 30 kilometer" (140km / 2472hm vlgs VDO)
• Dag 4:
  Zaterdag 10 september: Natuureducatie op de fiets (134km / 2093hm vlgs VDO)
• Dag 5:
  Zondag 11 september: Alles hat ein Ende nur die Wurst hat zwei

Dag 1

Na een voorspoedige rit bereikten we iets na de middag Saalhausen. We aten daar nog eerst een kleinigheid (sommigen aten meerdere kleinigheidjes), deden navraag of een croissant in het Duits ook werkelijk croissant genoemd wordt, en konden daarna aan onze eerste rondrit beginnen.

Voor de namiddag werd nog relatief droog weer voorspeld. Daarom besloten de A’s om de geplande verkenningsrit van 80 km te vervangen door een échte rit van goed 100 km doorheen het Rothaargebergte. Met z’n vijven vertrokken we richting Wurdinghausen, met al direct een stevige klim (naar het Steinernes Kreuz) en dito afdaling in de eerste kilometers. Daarna was het de bedoeling dat we bergop zouden rijden via de Rhein Weser Toren, een uitkijktoren die - zoals zijn naam al verklapt - gebouwd werd op de waterscheiding tussen de grote Duitse rivieren Rijn en Weser. Beneden gaven borden echter aan dat de weg "gesperrt" was wegens asfalteringswerken, maar we besloten het er toch op te wagen. Tot de top was er geen vuiltje aan de lucht. In verschillende haarspeldbochten slingerde de weg zich naar het hoogste punt. Johan en Warre dicteerden een strak tempo, Raf en ikzelf zaten in het wiel naar elkaar te grimassen en Danny reed in zijn eigen kadans naar boven. Voordeel van de waarschuwingsborden was dat er nu omzeggens geen verkeer op deze weg was. Nadeel was dat ze de waarheid spraken. In de afdaling hadden we ervan: we dienden een hele poos stapvoets te dalen achter camions die asfalt vervoerden en zich naar beneden manoevreerden. Daarna moesten we een stukje door de graskant langs de weg sjokken, vooraleer we opnieuw ons stalen (in feite eerder aluminium of carbon) ros konden bestijgen.

In Berghausen sloegen we rechtsaf richting Rinthe. Daar namen we een steil weggetje bergop dat ons - na een oversteek van de Bundesstraße - naar de buurt van Sassenhausen bracht. Van daaruit reden we in een vliegende afdaling (kop-over-kop) naar Bad Laasphe, waar Warre en Danny snel even bijtankten. Dan volgde een mooi klimmetje via Puderbach naar de hoogte van Didoll. Hier werden voor de eerste keer de registers volledig opengetrokken, wat mij noodzaakte om alle ontwikkelingen vanop de achterbank te volgen.

In Schwarzenau was het de bedoeling dat we een klein baantje zouden vinden dat omhoog liep naar Laibach, maar we reden iets te ver en kwamen uiteindelijk in Elsoff uit. Een goeie zaak voor wie nog wat wilde bijtrainen, want dit lusje erbij betekende extra kilometers en een klimmetje méér dan voorzien. Gelukkig konden we onderweg even pauzeren wanneer een kudde koeien onze weg kruiste begeleid door de boer op een crossmoto.We lieten Chrstianseck letterlijk links liggen en passeerden uiteindelijk dan toch in de buurt van Laibach.

Na het drukke Bad Berleburg wachtte ons nog een tussenklimmetje vooraleer we koers konden zetten naar de laatste hindernis van de dag: de lange maar niet zo steile klim naar Jagdhaus. Vooraan werd nog eens stevig tempo gemaakt door Raf, Warre en Johan, terwijl ik al blij was dat ik mijn karretje bij Danny kon aanhaken. Intussen was het bovendien beginnen regenen, zodat we de mooie afdaling met verschillende haarspeldbochten voorzichtig moesten nemen.

De laatste 10 kilometer naar Saalhausen werden in grupetto afgewerkt, we hadden het wel gehad voor vandaag: 120 kilometer op de teller en naar verluidt een 2000-tal hoogtemeters. De portie spätzle met rode kool en rindergoulasch was meer dan welkom. Alles werd weggespoeld met een koppel Crombachers, die in snel tempo werden aangebracht door de lieftallige Yanina.

Ook onze B’s (Rudy, Johny en Herman) hadden deze namiddag niet stilgezeten. Ze hadden er een rit van zo’n 75 km opzitten en raakten maar niet uitgepraat over het feit dat ze de eerste dag al met de trein gereden hadden (waarmee ze doelden op de tot café omgebouwde treinwagon waarin ze een stukje van de namiddag hadden doorgebracht).

Er was blijkbaar nog heel wat anders te vertellen, zodat de nacht al een heel stuk gevorderd was toen de laatste Nissorappers hun slaapstee opzochten.