Sauerland 2011

• Terug naar intro: Deutschland über alles
  
  
• Dag 1:
  Woensdag 7 september: Pittig verkenningsritje (120km / 1759hm vlgs VDO)
• Dag 2:
  Donderdag 8 september: Fietsloze donderdag
• Dag 3:
  Vrijdag 9 september: "Nog 30 kilometer" (140km / 2472hm vlgs VDO)
• Dag 4:
  Zaterdag 10 september: Natuureducatie op de fiets (134km / 2093hm vlgs VDO)
• Dag 5:
  Zondag 11 september: Alles hat ein Ende nur die Wurst hat zwei

Dag 4

Op zaterdag staat, naar goede gewoonte, meestal de koninginnenrit van onze reis op het programma. Na de - voor sommigen dan toch - afmattende tocht van gisteren werd er echter danig aangedrongen op een light-versie. Zoniet zou ik heel wat afzeggingen op mijn bord krijgen. Tom en Warre zaten natuurlijk nog wel fris. Tom na zijn gedwongen inkorten van de rit gisteren, Warre omdat hij een dag eerder met de B’s op pad was geweest maar vooral ook omdat hij eens een keertje op tijd was gaan slapen daags tevoren.

We startten aan een fluks tempo door het dal van de Lenne, richting Schmallenberg. Iets vóór Schmallenberg namen we de afslag naar Grafschaft en gingen we een eerste keer recht op de pedalen. Na de daaropvolgende afdaling kwamen we in Oberkirchen. Daar moest we een eerste keer even naar de juiste weg zoeken. We wilden namelijk via Westfeld en Ohlenbach de flanken beklimmen van de Kahler Asten, het hoogst berijdbare punt in het Sauerland. Deze beklimming verliep voornamelijk over een rustige weg door het bos. Tijdens de klim bepaalden Johan en Raf een mooi tempo zodat de groep grotendeels samenbleef. Enkel de DM Lights-boys moesten wat terrein prijsgeven. Hierbij werd - niet voor het laatst vandaag - geopperd dat Danny zich moest schikken in een dienende rol voor zijn baas Seppe.

We verkozen het laatste knikje naar de top maar zozo te laten en reden direct door naar Winterberg. Vandaar ging het in een steile duik omlaag naar Elkeringhausen en daarna even steil terug omhoog naar Küstelberg (ca. 2 km aan 13%). Boven kregen we allemaal een stevige handdruk van Danny. Hij dankte ons voor het gezelschap en zou met Seppe via de weg die we gekomen waren terugbollen naar Saalhausen. Het had geen zin verder aan te dringen om hen te overhalen de rit mee verder te zetten.

Na Küstelberg ging het voortdurend op en af naar Usseln en verder naar Rattlar. Op het stuk tussen Usseln en Rattlar konden we een zeldzame rode wouw (Milvus milvus) zien vliegen. Raf, Tom en Woens, die door omstandigheden wat achterop kwamen konden er zelfs een Europese kraanvogel (Grus grus) spotten. Jammer genoeg zijn hier geen foto’s van. Raf raakte er niet over uitgepraat en gaf ons een gratis les biologie.

In Usseln werd topberaad gehouden. Doorrijden naar de Diemelsee zou een rit van 150 kilometer inhouden. Links afslaan naar Schwalefeld en Willingen betekende dat we vermoedelijk op zo’n 120 kilometer zouden uitkomen. Zonder dat hij het zelf wist legden we de keuze in handen van Tom. Omdat hij vond dat 120 kilometer méér dan genoeg was voor hem, was de kogel door de kerk. We zouden ’s middags eten in Willingen.

De Italiaan in Willingen was zo attent om onze fietsen, die we naast zijn restaurant hadden geparkeerd, vast te leggen met kabelsloten. (Zo had hij natuurlijk ook de zekerheid dat we alles netjes zouden betalen vooraleer te vertrekken). De pasta liet zich in elk geval goed smaken.

Vanuit Willingen liep de weg naar Brilon lichtjes bergaf. Raf had duidelijk geen last van een indigestie en legde er direct stevig de pees op. Wij cruisden intussen in zijn wiel, terwijl we uitzicht hadden op onder andere de rodelbaan van Willingen. Bij de eerstvolgende afslag namen we links en ging het weer bergop. Het begin van een hele reeks hellinkjes tussen de verschillende dorpjes die allen eindigen op het zeer originele achtervoegsel "-hausen": Elleringhausen, Bruchhausen, Assinghausen, Wulmeringhausen. Onderweg konden we de Bruchhauser Steine bewonderen, vier enorme vulkaanrotsen die tientallen meters boven de bossen uitsteken. En in Assinghausen hadden we nog even een oponthoud vanwege koeien op de weg.

Richting Brunskappel werd het vlakker. De weg liep nu langs de spoorweg, waardoor Tom zich helemaal op zijn gemak voelde met het oog op mogelijke materiaalpech. In Siedlinghausen zouden we beginnen aan de langere klim naar de Große Bildchen. Helaas gaven grote borden aan dat de weg naar het Sorpetal afgesloten was. Even dachten we nog dat we er met de fiets wel langs zouden kunnen. Terugkerende motorrijders maakten ons echter snel duidelijk dat dat niet het geval was. Jammer, want de route door het Sorpetal zou naar ’t schijnt bijzonder mooi zijn.

De kaart werd bovengehaald en een alternatief traject werd gezocht. Dat voerde ons langs Bödefeld en Osterwald naar Rimberg. Wie dacht dat hierbij minder te klimmen viel kwam bedrogen uit. Vooral het deel van Osterwald naar de kruising met de L776 liep flink omhoog. Vanuit de achtergrond aanschouwde ik de esbattementen vooraan in het peloton.

Vanaf Rimberg was het nog even afdalen naar Bad Fredeburg, waar we een terrasje meepikten. Maar de verhoopte cola moesten we wel vervangen door limonade en ice-tea, wegens onvoldoende voorraad in de frigo van de cafébazin.

Langs Ebbinhof en Wormbach bereikten we opnieuw Bracht, nu van de andere kant als gisteren. De laatste afdaling was echter dezelfde. Het treintje werd nog eens op de sporen gezet en zo stoomden we naar Gleierbrück. Twee kilometer verder wachtte het zonovergoten terras van ons hotel, waar we bij een goeie Crombacher konden napraten over de bijna voorbije fietstrip. Alleen voor Warre was het nog niet genoeg geweest. Die deed er nog een lusje bij over Jagdhaus, goed voor nog een slordige 60 extra kilometers.

Van onze B’s vernamen we dat zij vandaag naar Schmallenberg waren gereden via Steinernes Kreuz, Rhein-Weser-Turm en Jagdhaus. Bij het terugrijden waren ze evenals wij gepasseerd langs Bracht en de afdaling naar het dal van de Lenne.

Na het avondeten (Salzkartoffelen met kalkoen en Gemüse) was er speciaal voor ons grote kindje Danny DW een portie ijs als toetje. Daar had hij vannacht aan de toog om gebedeld, toen hij zag dat hij normaal voorziene dessert niet lustte.

De rest van de avond werd er duchtig verder gefilosofeerd aan de toog en (met de pijp in de mond) op het terras.