6-10 september 2006: Lenzkirch (Zwarte Woud)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Zwarte Woud-reis | ||
|
Lenzkirch 2006 (het A-verhaal)
door Pit
|
|
|
|
||
|
Zondag 10 september: epiloog  Onze laatste dag te Lenzkirch. Ik herinner me dat ik Raf ’s nachts in een vlaag van zwakte had horen prevelen: "Niets belet ons om morgen na het ontbijt terug in bed te kruipen, te slapen tot ’s middags en dan naar huis te vertrekken." Het vele bier had blijkbaar het watje in hem naar boven gedreven. Hoe dan ook, gereden zou er worden, al was het maar om Johans benen warm te houden voor de nakende Grote prijs van Itegem. Bij het ontbijt maakte ik een redelijk overbodige opmerking naar de koffiebrengende Otto: "Wir sind die vier". Een allusie op onze vraag om nog tot ‘s middags over een kamer te beschikken voor de vier leden die nog een fietstrip gepland hadden . Nu ja, de brave man had al lang begrepen dat wij "die vier" waren. De rest van het Nissorap-gezelschap was zich immers al autogewijs huiswaarts aan het spoeden.  Als je met de muis over de hoofden op de foto gaat kan je zien wie wie is. De rit begon vrij vlak, toch gedurende de eerste 5 kilometer. Daarna kregen we snel een nijdige klim via Grünwald te verteren. Langs Faulenfürst bereikten we de mooie afdaling naar Schluchsee. Tot aan de stuwdam reden we naast het meer. Dan ging het over een redelijk drukke weg richting St. Blasien, een klein stadje met een buiten proportie grote dom(kerk). Vanaf St. Blasien begon de weg stilaan lichtjes te hellen, eerst vals plat om daarna echt te klimmen. Voorbij Menzenschwand ging het via enkele ruime bochten flink omhoog naar het Aülemer Kreuz (Schnepfhalde), het dak van deze rit (1138 meter). Van boven konden we in de verte zien hoe de eerste B’s en C’s reeds bij den Don in Hallaar binnenstapten. Op dit punt had ook Bert eigenlijk de rit moeten verlaten wegens buiten tijd, maar de milde jury betoonde clementie en viste hem terug op. Zo kon hij ons nog eens zijn dalerskunsten laten bewonderen in de afdaling naar Aha, waar we opnieuw aan de boorden van de Schluchsee terechtkwamen. In feite hadden we dus niet meer dan een uitgesponnen C-toertje rond dit meer gemaakt. Nog eenmaal moesten we daarna recht op de pedalen om de Raitenbucher Höhe te bedwingen en al gauw stonden we terug op de parking van het hotel. We namen nog snel een douche en verorberden daarna een pizza op een terrasje in de buurt, met zicht op een "adembenemend (apetijtelijk) berglandschap". Zo konden we moe maar voldaan de terugrit naar Heis-op-den-Berg aanvatten. In de auto droomden we, bij de rustgevende muziek van Katastroof, al weg van onze volgende bestemming. Mortirolo, here we come ! - Pit -
|