3-11 september 2016: Saint Jean-de-Maurienne (Franse Alpen)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Alpen-reis | ||
|
Alpen 2016
door Raf
|
|
|
|
|
|
|
Fietsdag 2: fietsen tot in de wolken
Bij het ontbijt worden we door de patron verrast en moeten we met “mes petits belges” plaatsnemen in de “Salle des Champions”. Hier ziet het ontbijt er meteen een pak beter uit. Alles voldoende aanwezig om een energievoorraad op te bouwen voor de rit van vandaag. De weersvoorspelling is wel wat minder vandaag maar gelukkig zou het vanaf morgen terug beter worden.Na het ontbijt pakken we onze fietsen en zetten koers naar de Col du Chaussy. We gaan die beklimmen langs de Lacets de Montvernier, bekend van de spectaculaire beelden toen de Tour die 2 jaar geleden beklom. Johan is echter zo enthousiast voor zijn eerste col (hij heeft duidelijk zijn pilletje niet genomen deze morgen) dat hij bij het eerste bordje dat de weg wijst naar de Col du Chaussy prompt de verkeerde weg inslaat. Hij gaat voor de beklimming langs Hermillon. Dat is echter niet de bedoeling en hij wordt ter orde geroepen en we keren op onze stappen terug om naar Pontamafrey verder te rijden waar de Lacets starten. Terwijl is echter het kwaad al geschiedt, in alle tumult probeerde Danny de theorie van de Johnny uit om tussen 0 en 5 per uur te rijden maar aangezien hij nog op zijn buitenblad stond, liep dat foutief af en kwam hij, gelukkig zonder veel erg, onzacht in aanraking met de grond. Na alle geharrewar, komen we dan toch aan de Lacets en is het meteen ieder voor zich. Uit de lucht ogen de Lacets erg spectaculair maar jammer genoeg is hier tijdens het klimmen (op de vele haarspeldbochten na) niet veel van te merken omdat je erg weinig uitzicht hebt. Na de Lacets komen we in een opener stuk terecht en ligt het hele veld al serieus uit mekaar. Ieder klimt op eigen ritme en komt uiteindelijk vlot boven. Alleen de Johnny is nog een eindje achter. We besluiten niet op hem te wachten want hij zou het opnieuw bij 1 beklimming houden en wij willen nog verder. Het is trouwens niet echt aangenaam vertoeven op de top want het is er maar frisjes alhoewel we nog net niet in de wolken zitten en het restaurantje is niet open. Rap een col-foto en terug op de fietsen. Sinds de passage van de Tour is de weg verder door naar Bonvillard mooi geasfalteerd en kunnen we dus langs een prachtig baantje doorsteken naar Bonvillard om daar verder af te dalen naar het begin van de beklimming van de Col de la Madeleine vanuit La Chambre. We draaien niet rechtsop naar de top van de Madeleine maar dalen verder af naar La Chambre. Onze volgende uitdaging van de dag ligt immers aan de overkant van de vallei: de Col du Glandon. Deze beklimming is vanuit La Chambre best pittig. In een dikke 21km zullen we een hoogteverschil van meer dan 1400m moeten overbruggen met als toetje twee erg zware slotkilometers van 10-11%. Ook hier valt de groep snel uit mekaar en zie ik de eersten voor mij verdwijnen. Ik ben van plan om deze reis veel kilometers en veel hoogtemeters te doen en daarom heb ik mezelf voorgenomen om alle beklimmingen op een rustig tempo te rijden. Daar komt nog bij dat ik gisteren op de Chalmieu al ondervonden heb dat ik voor het steilere werk misschien toch beter een kleinere versnelling had gemonteerd. Ik heb nu als kleinste een 34x25 (terwijl verschillende anderen een 34x28 gemonteerd hebben) en daar ga ik nog spijt van krijgen. Maar, niet getreurd, ik geniet ondanks het mindere weer van deze toffe beklimming. Onderweg krijg ik soms wat miezerregen te verwerken maar nooit zoveel dat ik een regenjasje moet aantrekken. De laatste kilometers rijd ik in de wolken en heb geen idee waar de rest zit. 
Als ik na de twee zware slotkilometers bovenkom, staat er geen Nissorapper te wachten. Ik spreek een Franse wielertoerist aan om even een foto te nemen, lees dan op mijn GSM het berichtje dat Danny niet tot boven zal rijden en besluit ook niet te wachten op Eggie die nog achter mij is. Ik kijk even rond bij de chalet op de kruising van de Croix-de-Fer met de Glandon, maar wanneer ik daar ook geen Nissorappers spot, vermoed ik dat die al doorgereden zullen zijn naar de top van de Croix-de-Fer. Die top is maar 2.5km verder klimmen tegen een 6%.En inderdaad, op de top van de Croix-de-Fer zie ik de rest van de groep terug in het chalet. De warme chocomelks zijn populair want iedereen is nat en heeft het koud. Als na een tijdje den Eggie ook aangekomen is en die iets kunnen drinken heeft, nemen we snel enkele foto’s en beginnen dan rillend aan een natte afdaling in de lichte regen. Niet plezant! Bij de eerste de beste eetgelegenheid die we nog open vinden stappen we binnen en bestellen we snel onze pasta’s of pizza’s. Terwijl we op ons eten wachten herstelt de Woens nog snel de lekke voorband van de Jokke. Na het eten warmen we nog even op en droogt de eigenaar een aantal truitjes voor de warme pizzaoven. Uiteindelijk rijden we lichtjes tegen onze goesting verder want het miezert buiten nog steeds. We zijn nog maar net aan het dalen als ik achter mij hoor roepen. Ik kijk om en dat was niet echt verstandig want ik vlieg daardoor nogal snel over een drempel en geraak daardoor in een stevige slip met mijn voorwiel. Gelukkig blijf ik recht. Ik keer terug en zie dat de Jokke terug lek staat, nu vanachter. Dit konden we nu wel missen … Snel een nieuwe band steken en dan maar verder afdalen en wat blijkt, enkele kilometers verder geraken we uit de wolken en ligt de baan helemaal droog en het is meteen ook enkele graden warmer. Dat is een meevaller. Iets verder staat de rest ons op te wachten en samen dalen we af naar Saint-Jean. De afdaling van de Croix-de-Fer leidt ons recht naar ons hotel en daar zal ieder van ons met plezier de warme douche opzoeken na een rit van 92 km met een hoogteverschil van 2868 m. Als ik uit de douche kom en uit mijn raam kijk, zie ik grote bedrijvigheid op de parking van het hotel. Verschillende Nissorappers hebben blijkbaar een kleinere pion bij en zijn die aan het steken. Er wordt duchtig gewisseld van 25 naar 28! Ik blijf als een van de weinigen over met een 25. Tja, dom zeker …??? De avond verloopt verder volgens het vaste stramien voor de rest van de week. Enkele pinten als voorgerecht in ’t stadje; eten in het hotel; ritbespreking voor de volgende dag; enkele pinten als dessert in ’t stadje. Bij ons “stamcafé” beginnen ze ons al te kennen! Voor we echter onze “dessert-pinten” gaan drinken, ga ik met de Pit en de Warre even tot op het station want het is de bedoeling dat we morgen de trein nemen naar Modane om van daaruit de Col de l’Iseran te gaan beklimmen. Met de fiets naar Modane zou de rit te lang maken en het traject zu dan ook voor een heel eind over een heel drukke weg zonder fietspad lopen. We vinden er de correcte uren en weten nu waar we morgen moeten zijn. Op naar ons dessert! - Raf -
|
||
| Lees je graag verder, lees dan ook het verslag van de 3de fietsdag | ||