3-11 september 2016: Saint Jean-de-Maurienne (Franse Alpen)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Alpen-reis | ||
|
Alpen 2016
door Raf
|
|
|
|
|
|
|
Fietsdag 6: eindelijk de Col de la Madeleine
Na een zware dag gisteren gaan we vandaag voor een lichtere rit. We ontbijten wat minder vroeg en starten dan samen (zonder de Johnny die een rustdag inlast) naar de voet van de Col de la Madeleine. Vanuit deze vallei heb je 2 opties om de Madeleine te beklimmen: je kan kiezen voor de standaardroute langs de D213 of je kan het kleine baantje langs Montgellafrey (de D76) nemen. Dit baantje is erg rustig en dus veel aangenamer om te klimmen en komt in het skioord Saint-Francois-Longchamps terug op de hoofdweg uit op zo’n 5 km van de top. Qua zwaarte en lengte komen beide beklimmingen ongeveer met mekaar overeen.In La Chambre splitsen we van Danny. Hij reed eerder deze week al langs de D76 en gaat vandaag voor de andere versie. In de aanloop wordt eerst nog even duidelijk uitgelegd dat je "het baantje met de blokjes" (= wegmarkeringen) moet volgen en dat je in Montgellafrey moet opletten omdat je daar de neiging hebt om rechtdoor te rijden waar je linksom moet. Dit was goede raad van Johnny en Danny die twee keer verkeerd reden tijdens de beklimming! Met 8 man beginnen we aan de klim. Eggie en ik (de "zeikers" van de groep) stoppen eerst weer even voor een preventieve sanitaire stop. We klimmen daarna rustig samen naar boven en zien na een tijdje den Hale voor ons uit fietsen. Wanneer we hem bijna inhalen komt Johan plots vanuit een zijbaantje naar beneden geschoten en vliegt voor onze neus en zonder ons te zien op en over den Hale om terug te verdwijnen!? Achteraf blijkt dat Johan er toch in slaagde om twee keer verkeerd te rijden ondanks de verwittiging op voorhand! Hoe gaat dat spreekwoord weer over ezels en stenen? Maar misschien was hij te nerveus omdat hij nu eindelijk na meer dan 10 jaar wachten de Madeleine kan beklimmen? Iets verder komen we dan toch bij den Hale maar die rijdt niet met ons mee en blijft achter. Het baantje waar we over klimmen is ongelooflijk rustig maar heeft erg weinig zichten. Een ander nadeel is dat het blijkbaar recent heraangelegd is en dat er heel veel kleine keitjes op liggen. Gelukkig moeten we langs hier niet afdalen! Na nog een tijd verder klimmen komen we in Saint-Francois-Longchamps, het skioord waar we terug op de grote baan komen. Ik grap tegen den Eggie dat we ons moeten haasten zodat we misschien ons wagonnetje nog kunnen aanhaken bij den diesel van den Danny die langs de grote baan zou omhoogklimmen. Als we aan het kruispunt komen moeten we remmen om de baan op te rijden of we zouden pardoes op den Danny gereden zijn! Van timing gesproken!!! De laatste kilometers van de beklimming zijn vrij regelmatig en iets mooier en we zien in de verte de kopgroep Nissorappers rijden. Ik vermoed dat ze ook samen naar de top zullen rijden, maar dat blijkt een fout idee te zijn. Enkele honderden meters voor de top kwam bij sommigen blijkbaar toch het testosteron boven en werd er nog stevig geknokt voor de bergprijs! Wij van onze kant weten dat de ereplaatsen (en volgens den Danny ook de weinige vrije ligstoelen bij het cafeetje op de top) weg zijn en rijden rustig samen naar de top. Boven gekomen liggen onze collega’s al gezellig in de ligstoelen te genieten van een colaatje, maar gelukkig zijn er nog ligstoelen genoeg. Chance dat ik er niet voor gespurt heb! Na een tijd komt ook den Hale boven en kan ook hij zich neerploffen. Nu is het tijd om te overleggen. Warre vraagt of iemand langs de andere kant met hem naar beneden wil rijden om dan de andere kant van de Madeleine te beklimmen, maar hij vindt geen kandidaten. Jokke, Eggie, Woens, Hale en Danny zijn duidelijk. Voor hen zit de fietsreis er op. Zij bestellen een Hoegaarden en zullen beneden in La Chambre iets gaan eten en dan gaan zwemmen op de Col du Mollard. Johan en de Pit hebben blijkbaar nog zin om te fietsen en bedisselen wat onder mekaar. Ik weet het nog niet goed. Ik bestel toch ook al maar een pint maar twijfel nog. Na een mooie colfoto bij het bord dat liegt over de hoogte van de Madeleine (de Madeleine is geen 2000m hoog!), genieten we nog even van het uitzicht op de Mont Blanc. Dan is het tijd voor de Warre om te vertrekken en hij gooit zich langs de andere kant naar beneden. De vijf zwemmers vertrekken ook al naar beneden terwijl ik de Mont Blanc nog sta te fotograferen. Ik vraag dan maar even aan de 2 overblijvers wat zij van plan zijn om te doen en zij willen de Col du Chaussy van deze kant nog meepakken. Ik twijfel nog altijd en rij maar naar beneden. Als ik echter in Saint-Francois aankom, bedenk ik me en wacht Pit en Johan op om met hen verder te rijden. Voor die ene keer dat we hier zijn! Ik verwittig Danny dat ze voor het eten in La Chambre niet op mij moeten wachten en zoek samen met de Pit en Johan een plaats om te eten. Maar, niks te vinden buiten een chagrijnige pizzabakker die ons een half uur voor de aangekondigde sluitingstijd weigert en dan ostentatief de openingsuren van zijn voordeur verwijdert. Het seizoen zit er duidelijk op! Er zit niets anders op dan met een hongerige maag de klim aan te vatten. Als we van de Madeleine opdraaien, starten we meteen met een vijftal lastige kilometers. Ik moet Johan en de Pit laten rijden en zal hen soms nog eens zien rijden maar hen uiteindelijk pas op de top terugzien. Ook deze klim loopt over een erg rustig baantje. Je hebt geen spectaculaire uitzichten maar de omgeving is wel de moeite waard. Vooral het laatste stuk van Bonvillard verder naar de top is mooi. Uiteindelijk kom ik vrij vlot boven en dan hebben mijn collega’s goed nieuws voor mij. Het chalet op de top is vandaag wel open tegenover vorige keer en je kan er blijkbaar ook eten. We zetten ons op het terras met een prachtig uitzicht en gaan passen voor onze traditionele rennerspasta. Ik bestel een heerlijk stuk eend met een nog heerlijkere honingsaus en mijn medefietsers laten zich ook gaan met een lamsbout en een steak. De traditionele cola vervangen we door een karaf rosé. Het eten met de wijn, in een zalig zonnetje, op een mooi terras smaakt heerlijk. Gelukkig was de pizzabakker van daarstraks zo chagrijnig! 
Na genoten te hebben van ons eten maken we natuurlijk nog een foto en dalen dan de Chaussy af. Deze keer niet langs de Lacets de Montvernier maar wel langs Hermillon. Voor een keer rijden we in Saint-Jean niet eerst naar het hotel maar rijden we rechtstreeks naar ons vertrouwde terras. Het was ons al duidelijk geworden dat Anthony ons niet geloofde dat wij met de koersfiets reden als hij onze bieromzet zag. Vandaar dat we hem dit keer in koerstenue willen bezoeken. Naar goede gewoonte staan de pinten en nootjes al bijna op tafel vooraleer we kunnen gaan zitten. Als ik op mijn kilometrikske kijk, zie ik dat de pinten toch weer verdiend zijn want we reden vandaag een mooie rit van 79km met daarin 2383 hoogtemeters.Na een tijdje komen de andere Nissorappers ons vergezellen op het terras. De Warre heeft nog een stevig ritje gereden. Nadat hij de Madeleine langs de andere kant beklom, daalde hij af langs de D76 tot in Montgellafrey en klom daar nog naar het Lac de la Grande Léchère. Een toetje van een kleine 5 kilometer aan ruim 10%! De overige 6 Nissorappers reden met de auto naar de Col du Mollard en zijn daar gaan zwemmen en petanquen. De Johnny zorgde ook voor een mini kaas- en wijnbuffet. Jammer genoeg is hij boven zijn rugzak kwijtgespeeld met daarin vooral zijn portefeuille. Dat is natuurlijk een domper op deze mooie dag. Alles werd grondig doorzocht, de koffers van de auto’s, de zwemplaats, de petanquebaan, het terrasje waar ze iets gingen drinken, … maar helaas. Nergens te vinden. We proberen een aangifte te doen bij de lokale politie, maar die geeft niet thuis. Gelukkig heeft de hotelbaas voor onze laatste avond samen, gezorgd voor een feestelijk afscheidsmaal om de dag toch mooi te eindigen. Het personeel serveert ons een typische fondue Savoyarde. Een kaasfondue met charcuterie. De patron zorgt ook voor 2 flessen goede witte en 2 flessen goede rode wijn. De sfeer zit er snel terug in en de flessen zijn rap soldaat gemaakt. Er worden nog heel wat karaffen van een liter bijbesteld. Vooral de Woens is dik in forme! Als de wijn op is, zakken we een laatste keer met de ganse groep af naar het stadje en drinken er ene op kosten van de zaak. Waarna we er natuurlijk ook nog enkele op eigen kosten drinken. Dan is het slaaptijd want morgen is het voor 6 Nissorappers een lange dag, zij keren namelijk naar huis terug. - Raf -
|
||
| Lees je graag verder, lees dan ook het verslag van de 7de fietsdag | ||