Alpen 2010 (het A-verhaal)

• Terug naar intro
  
  
• Dag 1:
  Maandag 6 september: We reden met een bus... (32.4km/558hm)
• Dag 2:
  Dinsdag 7 september: Naar het zuiden voor een klus... (51.6km/664hm)
• Dag 3:
  Woensdag 8 september: We zaten zo gezellig op ons fietsje... (117.2km/2432hm)
• Dag 4:
  Donderdag 9 september: We reden op een col of tien... (132.2km/3224hm)
• Dag 5:
  Vrijdag 10 september: Er was zoveel te zien... (99.5km/2539hm)
• Dag 6:
  Zaterdag 11 september: Leve de ca-hamping... (82km/1708hm)
• Dag 7:
  Zondag 12 september: Epiloog

Dag 1

Na een paar jaar passen reed ik nog eens mee op buitenlands reis en dadelijk werd al beslist dat het reisverslag mij toekwam. Volgens de documentatie over de streek rond Barcelonnette, met enkele roemruchte Tourcols, de hoogst berijdbare weg van Europa en schitterende natuurreservaten, kon de locatie ons alvast niet teleurstellen. Om het in het reisverslag niet steeds eentonig over fietsen en pittoreske omgeving te hebben, besloot ik om de maaltijden te noteren en toe te voegen per dag.

Voor mij begon de voorbereiding van de reis al in het begin van het jaar. Omdat ik al vele jaren wat kilos teveel meedraag, en omdat dat in de bergen dubbel telt, besloot ik wat aan mijn condities te doen en op mijn voeding te letten. Van in de winter meermaals per week naar het werk fietsen, niet te veel eten en minder snoepen, gaven al snel resultaat en in enkele voorbereidende Ardennenritten kon ik al redelijk tot zeer goed met de beteren mee. Mijn zelfvertrouwen was zo gegroeid dat ik mijn goede benen zondags al niet meer wou wegsteken, en enkelen gewaagden het al om mij het ‘dikke-nek’ gebaar te tonen. Geen erg, op de fiets tellen immers alleen de benen, en de grinta. Als ik maar geen díkke benen zou krijgen…

Maandagmorgen 6 september omstreeks 4 uur vertrokken we met de bus waarop we de dag tevoren de fietsen gemonteerd hadden. Raf was eerste chauffeur van dienst en deed de toer om iedereen op te laden. Ronny kon als tweede instapper direct de achterbank innemen en werd de rest van reis niet vaak meer gehoord. Vóór mij was Danny al ingestapt, en als laatste kreeg Pit de rol van convoyeur toebedeeld. Na het tanken in Luxemburg was ik aan de beurt om te rijden. Tussen Metz en Nancy leek het of we geflitst werden, wat in de commentaren tijdens de rest van reis wel eens opgerakeld werd.

Na een korte stop reed Pit het lange eentonig eind door Frankrijk verder af. En voor de laatste 200km, de lastigste want over gewone wegen, was het terug aan Raf. Die had zijn eigen GPS geïnstalleerd en verkoos in Gap om deze te volgen in plaats van de duidelijke wegwijzer naar Barcelonnette die het Duitse busje met fietsen voor ons wel koos. Vanwege die tweespalt zou de volgende uren menig keer geopperd worden dat die mannen waarschijnlijk al aan het fietsen waren. Maar door de mooie streek rond Gap waar we reden richting en rond het Lac de Serre-Ponçon, was er van tweespalt in de groep geen sprake. We keken uit naar onze residentie, die we in de late namiddag bereikten. Onder een zalige zon, bij 28 graden stapten we uit de bus.

Domaine "Loisirs de l'Ubaye" is een sportieve en uitstekend uitgeruste camping met een geweldige, Vlaamse uitbater, Pieter.
We konden direct onze chalets betrekken en na een korte verkenning van de camping, wilden we zo snel mogelijk de benen die een hele dag stil gezeten hadden, pijnigen.
Als eerste rit (zie links bovenaan deze pagina) werd besloten om naar Pra Loup te rijden. Het ski-dorp, met naam in de Tour-historiek, lag niet zo ver, op een doodlopende klim en dus niet echt een doel voor langere ritten in de volgende dagen.
We prepareerden ons en onze fietsen voor de eerste kilometers.
Na een rustige rit langs de rivier Ubaye tot in Barcelonnette, volgden we de pijlen naar Pra Loup. Direct al in de aanloop werd het tempo hoog opgetrokken door Pit. Iedereen vreesde dat die zijn superbenen terug gevonden had en op een lint werd er krampachtig in het wiel van ieders voorganger gebeten. Wat verder maakte Pit het aflosgebaar en ging dan breed naast de groep rijden, alsof hij de tegenstand monsterde. Woens zette het tempo verder en er werd gedacht dat Pit nu een fameuze jump zou plaatsen om de moral te breken. Maar dan ineens hilariteit alom. Pit bengelde nu achteraan de groep en kon het tempo, zijn eigen tempo, niet meer aan. Woens zette, met Raf grappend in het wiel, de klim verder, maar deed dat nog steeds zo stevig dat eerst Danny eraf moest en daarna ik. Deze klim, zoals zoveel naar een skioord, is niet echt boeiend, met de steeds zeer brede wegen en boven de eentonige buildings die de omgeving ontsieren. Eens samen boven werd nog de colplaat-foto genomen en dan daalden we af en kozen de kleinere D10 richting Les Thuiles en camping.

Met een lekkere 33 km op de teller, waarvan een 6 klimkilometers waren we toe aan een lekkere maaltijd, en dus waren we benieuwd naar de menu van onze Vlaamse uitbater/restauranthouder op de camping. We vernamen daar wel dat zijn vrouw, een Spaanse, de echte chef in de keuken was.


Het was enorm lekker!

's Avonds werd nog nagekaart op een zwoel terras aan de chalets met onze Jupilers, Leffes en Cola’s die Raf ingeladen had.
Daarna lekker indommelen hadden we gedacht maar de météo had een paar dagen regen voorspeld en inderdaad: zachtjes tikte de regen op het plaatstalen dak van de chalet. Dat ging nog, maar omstreeks 2 uur was ik plots klaarwakker van een oorverdovend mitraillette-salvo door een zware stortbui en zo ging het de rest van de nacht door.