3-9 september 2007: Arabba (Dolomieten)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Dolomieten-reis | ||
|
Arabba 2007 (het A-verhaal)
door Raf
|
|
|
|
||
|
Woensdag 5 september: "ingesneeuwd" op de Gardena / Valparola (25.6 km, +/- 700hm) 
 Onze derde reisdag in de Dolomieten zou er eentje voor de geschiedenisboekskes worden. Het begon allemaal redelijk normaal. Na het ontbijt maakten we ons met vier man klaar voor een rit. Danny en Jef zouden zich beperken tot een rit over Campolongo en Valparola en Pit en ik zouden een langere rit rijden naar de Erbe. Wij planden onze rit vanaf Corvara en zouden met de bus tot daar rijden om zo twee cols (2x Campolongo) en ettelijke kilometers uit te sparen. Bij het vertrek was het lichtjes aan het "snippersneeuwen", maar volgens betrouwbare bronnen, in casu het plaatselijke VVV zou het een droge dag worden. De lucht zag er nog redelijk veelbelovend uit, dus besloten we maar te vertrekken. Na het laden van de fietsen vertrokken Pit en ik met de bus over de Campolongo naar Coravara. Bijna boven op de klim reden we daarbij met het nodige getoeter Danny en Jef voorbij. In Corvara aangekomen, stelde Pit vast dat hij domweg zijn koersschoenen op het terras van ons hotel in Arabba had laten liggen! Het kieken! Dus terug naar Arabba en nu kwamen we Danny en Jef tegen in de afdaling van de Campolongo (gelukkig merkten ze ons niet op!). Schoenen oppikken en snel terug naar Corvara! 
Tegen dat we daar voor de tweede maal aanstalten maakten om te vertrekken, begon het al iets steviger te sneeuwen, maar aangezien het een "droge dag" ging worden, lieten we ons niet pramen. Gedurende de hele beklimming reden we in de sneeuw, die stilaan dikker en dikker begon te vallen. Het gras naast de baan kleurde reeds wit en de baan zelf was al drijfnat. Op de top zelf begon de weg zelfs al wit te kleuren. Om half een ’s middags was het op de top een aangename -2°C. Echt erg vonden we het nog niet, want fietsen in de sneeuw levert natuurlijke mooie foto’s op en uiteindelijk was de weg nog perfect berijdbaar. Dat veranderde echter drastisch toen we afdaalden richting Ortisei. Na een tijdje begon het nog harder te sneeuwen en lag er steeds meer sneeuw op de weg. Een "droge dag", dag Jan! Dit was niet meer doenbaar, een kilometer of twee onder de top besloten we rechtsomkeer te maken en terug naar Corvara te fietsen, het werd echt te gevaarlijk. Bergop terug naar de top was nog fietsbaar, maar boven was alles ondergesneeuwd en remblokjes en velgen waren bedekt met een laagje ijs, zodat remmen een gevaarlijke bedoening werd. Om te kunnen stoppen reden we schuivend de kant in en we konden pas verder na het ijs te hebben verwijderd. 
Wat dan volgde was een uurtje enorm afzien. Tegen 10 per uur slippend afdalen op een half dichtgesneeuwde weg. Ondertussen waren we enorm onderkoeld door de combinatie van opspattend smeltwater en ijskoude temperaturen. Zodat ik een paar keer moest stoppen omdat ik mijn fiets niet meer onder controle had door het gedaver van mijn lichaam. Het meest frappante beeld was van de twee gekken op koersfietsen die naar beneden kwamen terwijl een sneeuwruimer naar boven gereden kwam! Uiteindelijk geraakten we heelhuids beneden en doken we het buske in met direct de verwarming vollen bak. Later terug in het hotel vernamen we dat Danny en Jef "ingesneeuwd" waren halfweg de Valparola en dat zij zelfs een tweetal kilometer te voet hadden moeten afdalen omdat de weg volledig onberijdbaar was. In Corvara hadden zij een warm café opgezocht in de hoop van ons tegen te komen om een lift te kunnen krijgen, maar ze hebben ons met lede ogen met de bus zien voorbij rijden, zonder dat we hen opmerkten. Het waren in ieder geval straffe verhalen die onze nieuwkomers (Warre, Johnny, Hans, Herman en Bert) die ondertussen vanuit Heist in Arabba gearriveerd waren niet echt in de juiste sfeer brachten. Maar na wat kaartspelen en nog wat andere domme spelletjes zat de sfeer bij Nissorap er toch volop in! Redelijk laat kropen we in ons bed hopend dat het de volgende dag beter weer zou zijn. - Raf -
|