Arabba 2007 (het A-verhaal)

• Terug naar inleiding
  
• Dag 1:
  Maandag 3 september: Sella-ronde (Pordoi, Sella, Gardena, Campolongo) (50.8 km, +/- 1700 hm)
• Dag 2:
  Dinsdag 4 september: rit naar de Passo Nigra (Sella, Pinei, Nigra, Costalunga) (108.5 km, +/- 2600 hm)
• Dag 3:
  Woensdag 5 september: "ingesneeuwd" op de Gardena / Valparola (25.6 km, +/- 700hm)
• Dag 4:
  Donderdag 6 september: snelheidsrecords op de Fedaia (Pordoi, Fedaia, Colle Santa Lucia, Giau) (106.7 km, +/- 3400 hm)
• Dag 5:
  Vrijdag 7 september: genietend langs kleine baantjes op de Erbe (Gardena, Lajon, Erbe) (118.8 km, +/- 3100 hm)
• Dag 6:
  Zaterdag 8 september: sportieve uitdaging op de Tre Cime di Lavaredo (Falzarego, Valparola, Tre Crocci, Tre Cime di Lavaredo, Falzarego) (132 km, +/- 3500 hm)
• Dag 7:
  Zondag 9 september: inpakken en wegwezen

Vrijdag 7 september: genietend langs kleine baantjes op de Erbe (118.8 km, +/- 3100 hm)




Vrijdagmorgen probeer ik met Pit een aantal andere mensen warm te maken voor onze (stevige) rit van vandaag, maar helaas, iedereen vindt wel een reden om aan te sluiten bij de B’s die vandaag het Sella-rondje gaan rijden tegen de klok in.

Dus stappen Pit en ik alleen in het buske om ons naar Corvara te begeven om vandaar onze tweede poging te starten voor de rit naar de Erbe hopelijk eindigen we niet opnieuw in de sneeuw.

Voor het vertrek eerst nog even nakijken of Pit alles bijheeft en als dat in orde blijkt, vertrekken we over de Campolongo naar Corvara. Onderweg houden we halt om een paar actiefoto’s te maken van de B’s die dan hun eerste col van het Sella-rondje aan het bedwingen zijn.

In Corvara, parkeren we aan het ijshockeystadion en maken ons klaar om de passo Gardena op te rijden, we wachten even tot de B’s er ook zijn en rijden samen met hen omhoog. Alhoewel, samen ... in erg verspreide slagorde komen we boven. Ik startte de klim erg op’t gemakske maar als de Pit voorbij komt samen met een Italiaan, pik ik aan en rij mee tot bij Jef en Danny. De Italiaan zet door maar Pit blijft bij Danny. Ik pik aan samen met de Jef en rij aan een stevig tempo verder omhoog. De Italiaan bot niet maar Jef moet er af. Nog even doorduwen en ook de Italiaan moet er aan geloven. Rafke is echter buiten schot. Hij houdt iedereen achter zich en is de grote triomfator.

Eén voor een komen de andere Nissorappers boven. Herman is wel heel snel boven maar hij heeft blijkbaar met een lekke band een lift geforceerd met een camper!

Pit en ik wachten niet tot de laatste man boven is en rijden verder, want er staat ons nog een hele rit te wachten.

In de afdaling van de Gardena, moet ik vol in de remmen en kan met slippend achterwiel maar net een moto ontwijken die plots keerde zonder omkijken of pinken! Het scheelde niet veel! De adrenaline spuit met een knetterende vloek uit mijn mond!

Santa Cristina en Ortisei flitsen snel voorbij en we kunnen dan ook al gauw rechtsaf gaan richting Lajon en daarbij moeten we onverwacht enkele kilometers stevig klimmen. Als beloning krijgen we een schitterend uitzicht over het Val Gardena met op het uiteinde, in volle pracht de Sellagroep.

In Lajon nemen we tijd voor een middagpauze en laten we het ons smaken op een zonnig terrasje.

Na de lunch moeten we verder naar de beklimming van de Erbe. De bedoeling is om van Lajon door te steken naar hetVal di Funes en liefst via Bagni Froi. We hebben echter geen goede kaart van de omgeving bij ons (niet zo slim natuurlijk) en rijden op het gevoel een baantje in. Dit prachtige weggetje loopt golvend verder en het is er een echt genot om te fietsen. We vinden echter geen wegwijzer naar Bagni Froi. Op een T-splitsing vermoed ik dat we naar rechts moeten maar op het eerste gezicht weer geen aanduiding te zien. De weg links lijkt beter en dus nemen we het zekere voor het onzekere en duiken links naar beneden. Na een paar 100 meter komen we een oudere man tegen en vragen hem de weg naar Bagni Froi. Heel stellig stuurt hij ons terug naar boven, we moesten naar rechts. Op het kruispunt kijken we nog eens goed rond en we vinden inderdaad een kleine houten wegwijzer; die we eerst over het hoofd hadden gezien. Vol goede moed nemen we het heel smalle asfaltbaantje door de bossen, maar na enkele kilometers wordt het baantje smaller en smaller en verandert dan in een onverhard weggetje. Tja ... omkeren dus maar en terug van waar we gekomen zijn. We rijden opnieuw voorbij de stomverbaasde man, maar negeren zijn geroep en dalen met een stevige snelheid verder. Na een steile afdaling komen we aan in Gudon en hier nemen we weer een foute beslissing en rijden niet door het dorp te rijden maar dalen verder af en zo komen we op de erg drukke SS12 terecht. We knoeien wat verder maar vinden uiteindelijk toch het begin van de klim naar de Erbe.

De baan is erg druk en helemaal niet wat we van de Erbe hadden verwacht, dus vragen we nogmaals de weg en deze mensen bevestigen dat we wel degelijk aan de voet van de Erbe staan maar dat dat nog wel een heel eind klimmen is! Tot hun grote verassing stelt net die afstand ons gerust want we wisten dat de totale klim ongeveer 25 kilometer lang is en daar waarschuwen zij ons dus voor. Verbazend is trouwens dat niemand daar blijkbaar de Erbe kent maar wel als je zijn Duitse naam Würtzjoch gebruikt!

We beginnen een beetje verward de klim langs die drukke baan maar na een paar kilometer snappen we de drukte, we komen enkele grote houtzagerijen tegen en die trekken veel vrachtverkeer. Na deze industriezone, wordt het al een pak rustiger en van dan af neemt het verkeer met de kilometer af. De SP75 waarop we ons bevinden is immers een doodlopende baan.

In het dorpje San Pietro, moeten we linksaf en dan begint het steile stuk van de beklimming van de passo delle Erbe langs een erg smal baantje waar twee auto’s mekaar amper kunnen passeren en waar we dus niet veel verkeer meer tegenkomen. We moeten nu twee steile knikken overwinnen. Een eerste van een kilometer aan 11% en een tweede knik van 1,5 kilometer aan 12% tussenin licht nog 2 kilometer aan 10% en een kilometertje recup waar het wat vlakker is. Op het steile stuk rij ik langzaam van de Pit weg en ik zie hem pas terug op de Passo di Eores. Dit is een "tussencol" op weg naar de Erbe. De 6 minder steile kilometers naar de Eores is echt genietend fietsen door een prachtig natuurgebied. Ik wacht op de Eores even op de Pit en samen dalen we een stukje af om dan de laatste loodjes van de Erbe af te leggen. Boven nemen we een colfotootje en rijden maar snel verder want het wordt al laat.

We krijgen nu een prachtige afdaling tot in San Martino met in het midden een korte klim van enkele kilometer.

Vanaf daar rijden we door het mooie Val Badia (met nog een korte cola-stop in Pedraces) langs de wel wat drukke weg terug naar Corvara waarbij Pit het grootste deel van het werk doet, want bij mij is het beste er weer maar eens af.

Moe maar erg tevreden komen we terug aan ons buske en rijden we (na even de training van het plaatselijk hockeyteam bewonderd te hebben) terug naar Arabba.

Bij een lekere maaltijd genieten we van de sterke verhalen van de B’s en daarna ook nog van het sterke tennis van Justine Henin op de US Open. We houden het wat beschaafder dan de avond tevoren en kruipen redelijk op tijd in ons bed, want morgen wacht ons met de Tre Cime di Lavaredo, de grootste uitdaging van de reis.