3-9 september 2007: Arabba (Dolomieten)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Dolomieten-reis | ||
|
Arabba 2007 (het A-verhaal)
door Raf
|
|
|
|
||
|
Zaterdag 8 september: sportieve uitdaging op de Tre Cime di Lavaredo (132 km, +/- 3500 hm) 
 Vrijdagmorgen, de laatste dag dat we kunnen fietsen in de Dolomieten en het weer ziet er schitterend uit. Vandaag de kers op de taart. We rijden de finale van de spannende 15e rit van de giro van dit jaar waarin Ricardo Ricco de "spurt" wint van ploegmaat Leonardo Piepoli op de top van de beruchte Tre Cime di Lavaredo. De profs reden langs de passo di San Pellegrino en de passo Giau naar de passo Tre Croci om dan de Tre Cime te beklimmen. Wij zullen langs de passo Falzarego naar Cortina d’Ampezzo rijden en nemen dan de Tre Croci en de Tre Cime en keren dan ook nog langs de Falzarego terug. Een parcours dat in de buurt komt van die girorit. 132km met vier serieuze cols resulterend in ongeveer 3500 hoogtemeters. 
De B’s gaan vandaag niet fietsen, maar ze zullen met de wagen de toerist uithangen. Eerst rijden ze naar de Pordoi en nemen ze daar de kabelbaan tot boven op de Sellagroep, met prachtige zichten als gevolg. Voor de rest toeren ze nog rond over Valparola en Falzarego en belanden zelfs op een echt rockoptreden boven op die laatste col. Wij vertrekken met 6 man voor onze rit: Danny, Jef, Warre, Bert, Pit en ik. Eerst moeten we langs een lange zacht afdalend weg naar Pieve di Livinallongo, van daaruit starten we de beklimming naar de passo Falzarego (op de grafiek vanaf "bivio Pordoi"). Tijdens de klim worden we tweemaal voorbij gesjeesd door vier racende Duitse gekken in hun felgekleurde Lamborghini’s. Voor de rest is het op deze baan ook erg druk door het andere verkeer. Zelfs een hele colonne legervoertuigen komt ons voorbij. De drukte maakt dat ik niet echt kan genieten van deze voor de rest aangename beklimming. Boven op de top komt er een heel andere colonne legervoertuigen voorbij. Enkele tientallen militaire oldtimers komen van de top van de Valparola over de Falzarego naar beneden gereden. Als iedereen boven is drinken we iets en klimmen snel een kilometer verder om ook de top van de passo Valparola mee te pikken. Twee cols voor de prijs van één! Boven op deze col beland je echt in een adembenemend decors. 
Boven op de Valparola is het maar frisjes dus dalen we snel terug af naar de Falzarego en rijden we meteen door over de lange afdaling naar Cortina d’Ampezzo. In Cortina zoeken we even de weg naar de passo Tre Croci en verliezen daarbij Bert uit het oog. We starten de klim in verspreide slagorde zonder te beseffen dat hij de weg kwijt is. Deze klim start direct met een steile eerste kilometer en dus valt het niet op dat we Bert niet meer zien. Boven op de top wachten we lang op Bert en als hij na een tijd nog steeds niet in het vizier verschijnt bellen we hem op en blijkt hij op een heel andere weg te zitten. Hij is eigenlijk onze terugweg in de andere richting aan het afleggen! We spreken af dat we elkaar tegenkomen in Misurina. Aan het meer van Misurina is het erg toeristisch en vinden we een spaghetteria waar we alvast ons eten bestellen in afwachting van Bert, die er een tijd later ook aan komt. Het eten smaakt me niet echt alhoewel de spaghetti best lekker is. Voor het eerst sinds lang ligt mijn maag nog eens in de knoop door de zenuwen voor de aartsmoeilijke beklimming die ons staat te wachten. Na het eten besluiten Bert, Danny en Jef dat de Tre Cime geen spek voor hun bek is en dat zij de rit verder rijden zonder deze beproeving. Ik rij verder met Pit en Warre naar de uitdaging van deze trip. De beklimming van de Tre Cime di Lavaredo is niet echt lang maar als je naar het profiel kijkt zal je weten waarom het zo’n verschrikking is. Warre gaat er op het eerste steile stuk onmiddellijk vandoor, Pit en ik rijden met absolute reserve en laten hem gaan. Even afdalen, door de tolpoort rijden en dan beginnen de loodzware vier kilometers naar de top. Voor wie het interesseert, de versnellingen die we gebruikten (van kleinste naar grootste): Pit 39*29, ik 34*25 en Warre 39*26. Eigenlijk valt de klim beter mee dan verwacht. Het is loodzwaar maar nooit heb ik het idee dat ik het niet ga halen. Op de steilste stukken valt de snelheid terug naar een krappe 6 per uur maar steeds blijf ik "vlot" trappen zonder zwaar in het rood te gaan. 
Een kilometertje van de top krijgen we nog aanmoedigingen van wat Belgen en als die plots "allé Raf, ge zijt er bijna!!!" beginnen te roepen kijk ik wat beter en merk ik dat het de ouders van Rafke zijn die hier toevallig rondwandelen en nu onze fanatieke supporters zijn! Ze zullen later ook nog de rest van de A’s en de B’s (waaronder hun zoon "Hey Fluppe, Loeierik!!!") tegenkomen tijdens hun autotocht!!! Op de top probeer ik net als Pit, die een tiental meter voor mij rijdt, nog snel een mountainbiker te pakken en pers er een "Ricco-sprintje" uit. Ik pak hem maar merk dan dat Pit nog verder rijdt naar een parking die boven de Rifugio Auronzo gelegen is! Is me dat tegenvallen! Serieus op mijn adem getrapt door mijn eindjump moet ik me nog een 250 meter verder naar boven slepen. Boven op de parking staat een Warre, die volledig in de wolken is na een nummertje "kauwtemmen" (het beestje landde blijkbaar op Warre zijn hand!), op ons te wachten. We nemen de noodzakelijke bewijsfoto’s en dalen de erg steile klim terug af. We staan vanzelfsprekend veel sneller beneden dan we boven waren!!! We vervolgen onze weg langs de passo Cimabanche en nemen daar nog een verdiende maaltijd op het gezellige terras van een soort snackbar. Eigenlijk was de keuken gesloten maar als de patron de fiets van Warre bekeken heeft, beslist hij toch nog wat voor ons klaar te maken. Na het eten volgt een lange afdaling over een vrij drukke baan terug naar Cortina en vandaar klimmen we terug naar de top van de passo Falzarego. Ik moet Warre en Pit laten rijden en beslis de klim op eigen tempo af te werken. Op de rechtere stukken zie ik dat de Pit de Warre moet laten rijden en dat hij niet echt enorm ver van me wegrijdt. Op begeleiding van de muziek van een rockband die in een of andere ruige kroeg aan het optreden is ("Rock on the Rocks"!!!), bereiken we de top. Nu zit de rit er bijna op. Een mooie afdaling tot in Pieve di Livinallongo en dan de weg die we reeds kennen terug naar Arabba. Net als de vorige keer is mijn kaars weer bijna uit tijdens de slotkilometers. Terug in Arabba. Het zit erop. De laatste fietskilometers in Italië zijn afgelegd. Moe maar erg voldaan, geniet ik nog met samen de rest van Nissorap van de laatste avond in de Dolomieten. - Raf -
|