Eifel 2013

• Terug naar intro
  
  
• Dag 1:
  Maandag 2 september: 211 km/ 1600 hm
• Dag 2:
  Dinsdag 3 september: 64 km/ 674 hm
• Dag 3:
  Woensdag 4 september: 149 km/ 2175 hm
• Dag 4:
  Donderdag 5 september: 129 km/ 2217 hm
• Dag 5:
  Vrijdag 6 september: 148 km/ 2554 hm
• Dag 6:
  Zaterdag 7 september: 135 km/ 2172 hm
• Dag 7:
  Zondag 8 september

Dag 3: rit naar Piesport

Onze eerste rondrit vanuit Neroth zou ons naar Piesport brengen. Piesport staat ook wel bekend als Halder aan de Moezel, omdat menige inwoner van deze Heistse deelgemeente hier vroeger zijn vakantie doorbracht.

Het was al serieus warm toen Danny, Raf en ikzelf vertrokken. De eerste 4 kilometer tot Oberstadtfeld verliepen vlot. Vandaar zouden we volgens het uitgestippelde routeschema naar Üdersdorf moeten. Bij de eerste kruising in Oberstadtfeld was echter nergens een wegwijzer naar Üdersdorf te bespeuren. Dat was een probleem dat we later nog meer zouden tegenkomen bij onze ritten in de Eifel: de wegwijzers staan daar niet altijd in het centrum van het dorp, maar dikwijls bij het buitenrijden ervan. We moesten dan ook regelmatig eens stoppen om de kaart te bekijken. Op het kruispunt waar we nu stonden kon de kaart ons echter ook niet verderhelpen. We reden dan maar via een verharde veldweg het dorp uit, in de hoop dat deze de goede richting uitging. Maar dit weggetje bracht ons in een wijde boog terug naar de kerk van Oberstadtfeld. Daar stonden we dan: amper 4 kilometer van ons hotel en we moesten de weg al vragen. We spraken een man aan die aan een auto stond te sleutelen. Hij knikte ons lachend toe: "Üdersdorf? Aha, sie sind Bergsteiger". Daarna wees hij ons de juiste richting aan. Immer gerade aus, dan de grote weg over, en dan zouden we het wel vinden. En inderdaad, zoals hij had gezegd, stond daar een heuse wegwijzer: Üdersdorf 5 km.

Onze brave gids had geenszins overdreven: de eerste 3 kilometer van deze weg slingerden stevig bergop door het bos. Boven gekomen fietsten we langs een imposante uitkijktoren, die ongetwijfeld een weids uitzicht over deze hoogvlakte kon bieden. Jammer lag hij iets te ver van de weg om er met de koersfiets naartoe te rijden. Vandaar daalden we het laatste stuk tot Üdersdorf en daarna richting Trittscheid. Even voor Trittscheid begon opnieuw een fikse klim die ons in een wijde boog rond het dorpje voerde. Vervolgens zetten we via mooie, golvende wegen koers naar Gillenfeld en verder naar Ober- en Niederscheidweiler. Iets voorbij Niederscheidweiler kregen we een bochtenrijke afdaling voorgeschoteld. Beneden sloegen we rechtsaf richting Diefenbach. We kwamen terecht op een smal, perfect geasfalteerd weggetje waarop we werkelijk geen enkele auto tegenkwamen, een paradijs voor de fietser. We klommen gestaag tot vlakbij de E44 en volgden het parallelweggetje met de autostrade tot in de buurt van Neuerburg. Via een niet gepland ommetje bereikten we vervolgens Wengerohr. Daar was het opnieuw even zoeken, maar via het onvolprezen fietsknooppuntennetwerk van de Eifel kwamen we uiteindelijk in Platten terecht.

Voorbij Platten duurde het niet lang voor we de eerste wijngaarden langs de Moezel konden zien liggen. Vanuit Maring denderden we Mülheim am Mosel binnen. De rivier lag te blinken in de zon. Even verder zagen we de brug al langs waar we de stroom zouden oversteken. Aan de overkant vonden we dat we wel een cola op een terras verdiend hadden. De jonge deerne die onze bestelling kwam opnemen begroette ons met een hoog stemmetje: "Hallo-o-o". Dat nodigde natuurlijk uit om even langer te blijven zitten en we bestelden er met plezier eentje bij.

Na deze verfrissing was het tijd om ons weer in gang te trekken. Om uiteindelijk Piesport binnen te duiken, had ik een mooi lusje uitgestippeld in het hinter-Moezelgebied. Maar eerst moesten we klimmen. Aanvankelijk, tot Veldenz, ging het zeer geleidelijk bergop. Daarna, in het bos, werd de klim steiler. En de temperatuur lag intussen al een heel eind boven de 30 graden. Toen Danny bovenkwam, gutste het zweet van zijn gezicht.

Het volgende dorp op onze weg was Gornhausen. Daar zouden we de doorsteek maken naar Kasholz. Helaas bleek er echter geen weg daarheen te vinden, ook niet op de wandelkaart die nabij de kerk omhoog hing. Dus vroegen we de weg maar aan een boer die met zijn tractor kwam aangetuft. Hij wees ons de richting aan. ’t Zou niet allemaal verhard zijn, maar wel te doen met de koersfiets. Al snel werd de weg inderdaad een onverhard pad dat steeds verder omhoog slingerde. Tot overmaat van ramp kwamen we wat verder op een T-splitsing uit te midden de bossen. Was het nu links of rechts? Niemand die het wist. We namen rechts en hebben dan maar enige tijd de zon als kompas gebruikt. Gelukkig was het vanaf nu bergaf. Wandelaars of andere levende zielen kwamen we niet tegen. Die zouden ook raar gekeken hebben bij het zien van drie mannen die met hun smalle bandjes over onverharde wegen door de bossen scheurden.

We waren heel opgelucht toen we uiteindelijk in de verte aan de bosrand een auto zagen rijden: opnieuw verharde wegen in ’t verschiet. Vanaf hier konden we de laatste kilometers afdaling naar Niederemmel aanvatten. Het was intussen al voorbij de middag, tijd om iets te eten. Een plaatselijke Fräulein raadde ons het "ganz tolle" restaurant Moselblick aan. Het duurde even voor we het vonden, maar even later konden we ons neerzetten op een terras langs de Moezel.

Na ons middagmaal volgden we even het jaagpad langs de Moezel. Daar werden we vergast op het fraaie dorpsgezicht van Piesport-kerk en omgeving. Daarachter doemde ook de klim uit de vallei al op: een slingerend traject doorheen de wijngaarden dat we in volle zon zouden moeten afleggen. Eenmaal de brug overgestoken was het dus zweten geblazen, vooral voor Danny. Boven vervolgden we onze weg naar Klausen, Daarna volgde het minst mooie stuk van het parcours van vandaag, een relatief drukke weg naar Sehlem, en daarna naar Salmtal.

Aan de rotonde in Salmtal gingen we linksaf en zochten we opnieuw kleinere wegen op. We volgden de vallei van de Salm tot Bruch. Hier wachtte ons nog een pittige klim richting Bergweiler, met daarna steeds golvende wegen. Aan Danny hadden we intussen beloofd dat we bij de eerste de beste gelegenheid een drankstop zouden inlassen, maar ook in Hupperath en Minderlittgen vonden we geen terrasje waar we ons konden neerzetten. Uit noodzaak stopten we dan maar bij de lokale kruidenier in Großlittgen voor enkele colaatjes. De vrouw in de winkel vroeg ons waarheen we op weg waren. Toen we het vertelden bekeek ze ons met ongelovige blik. Ze liet ook uitschijnen dat we op de weg naar Manderscheid nog wel wat klimwerk voor de boeg hadden. Dat klopte. De laatste kilometers vóór Manderscheid gingen fors omhoog, met een paar keer dubbele percentages in de bochten.

Vanaf Manderscheid was het nog een twintigtal kilometer. Voor Danny, uitgeput door de hitte, wogen de laatste loodjes duidelijk het zwaarst. Als toemaatje waren er werken aan de gang aan de brug tussen Schutz en Niederstadtfeld. Er was geen doorgaand verkeer mogelijk. Gelukkig konden wij te voet, met de fiets in de nek, de overzijde bereiken. Vanaf daar was het nog slechts luttele kilometers tot Neroth. Bij het binnenrijden van het dorp knepen we onze remmen dicht aan het terras van Christine. Hoog tijd om ons gedaalde vochtgehalte zo snel mogelijk weer op peil te brengen. Want morgen kwamen Johan en de Jokke eraan ...