Eifel 2013

• Terug naar intro
  
  
• Dag 1:
  Maandag 2 september: 211 km/ 1600 hm
• Dag 2:
  Dinsdag 3 september: 64 km/ 674 hm
• Dag 3:
  Woensdag 4 september: 149 km/ 2175 hm
• Dag 4:
  Donderdag 5 september: 129 km/ 2217 hm
• Dag 5:
  Vrijdag 6 september: 148 km/ 2554 hm
• Dag 6:
  Zaterdag 7 september: 135 km/ 2172 hm
• Dag 7:
  Zondag 8 september

Dag 5: rit naar Cochem

Vrijdagochtend gloeide de zon opnieuw van ’s morgens vroeg aan de hemel. De bestemming van vandaag was opnieuw een oord aan de Moezel, met name het toeristisch bekende Cochem. Met Koen, Tom en Joeri was er de avond tevoren alweer een nieuwe lading kleppers gearriveerd, die onze fietsconditie op de proef kwamen stellen.

Deze keer vertrokken we in oostelijke richting. De eerste hindernis was de Nerother Kopf. Al van tussen de huizen van Neroth begon de weg fiks omhoog te gaan. In het eerste deel van de klim raapten we onze B’s op, die even tevoren in dezelfde richting vertrokken waren. Boven namen we geen tijd om te verpozen en daalden gezwind af naar Neunkirchen. Daar sloegen we af richting Putzborn. Bij de kruising staken we direct de Bundesstraße over naar het wildpark van Daun. Een prachtige klim, die de hartslagmeters al direct de hoogte in joeg. Mijn hartslag ging nog een tikje hoger toen ik zag dat de weg doodliep bij de poorten van het wildpark. Er zat niets anders op dan gewoon rechtsomkeer te maken. Ondertussen kwamen de eerste bezoekers naar het wildpark eraan, over de weg die wij zonet beklommen hadden en nu afdaalden. Niet begrijpend staarden ze die gekke wielertoeristen aan.

Na een beetje zoeken kwamen we dan toch in Gemünden, waar we de L64 omhoog namen naar het merengebied: onze derde serieuze klim in de eerste 20 kilometer. Eenmaal boven vervolgden we onze weg over de hoogvlakte van de meren. Aan de linkerkant kregen we een schitterend uitzicht over Schalkenmehren en het Schalkenmehrener Maar. Ter hoogte van Brockscheid sloegen we linksaf naar Gillenfeld, langs de weg die ik twee dagen tevoren met Raf en Danny had genomen. Vanaf Gillenfeld volgden we de wegwijzers naar Cochem. Maar eerst moesten we den Tom nog even depanneren, want die had schakelproblemen.

Het parcours bleef lichtgolvend, met wijde vergezichten aan weerszijden. Iets vóór Lutzerath doken we een put in (de vallei van de Uessbach), met als gevolg dat we deze put ook weer uitmoesten. We bleven verder richting Cochem volgen. De laatste 6 kilometers gingen in sterk dalende lijn, wat maakte dat we vlotjes Cochem kwamen binnengezoefd. De bede om even halt te houden werd voorlopig nog niet verhoord, want er stond ons nog een uitdaging te wachten. We staken de brug over naar de andere kant van de Moezel, waar we tot Valwig het fietspad langs de rivier namen. In Valwig verlieten we het Moezelfietspad. Het ging onmiddellijk fors omhoog, we begonnen namelijk aan de helling naar Valwigerberg: een steile, zeer mooie klim van een tweetal kilometer, die zich in scherpe bochten tegen de rotswand leek omhoog te slingeren. Een groot stuk reden we volop in de brandende zon. Maar ondanks de hitte en de steilte van de weg vond ik het prachtig. Ik fietste ongeveer middenin en zag overal Nissorappers zwoegen tegen de bergflank: ver voor mij, vlak voor mij, vlak achter mij en ver achter mij. Een schitterend spektakel in een feeëriek decor.

Boven namen we de laatste slokken uit onze drinkbussen en vervolgden onze lus om iets verder opnieuw de afzink naar de Moezel te nemen. We kwamen in Bruttig-Fankel terecht, een goede plek om te verpozen bij een bord pasta en sloten cola.

In de namiddag was nog een ommetje gepland in het hinterland van de Moezel. Danny, Seppe en Gere pasten hiervoor, zodat we met acht dapperen de klim vanuit Bruttig-Fankel aanvatten. Wederom een mooi traject, eerst tussen wijngaarden, wat later in het bos. Onze groep viel direct in brokken uiteen. Ik ging ervan uit dat we boven een twintigtal kilometer op het plateau zouden rondtoeren en dan opnieuw afdalen naar de rivier. Niets was echter minder waar. We kregen nog enkele serieuze hellingen en enkele kleinere knikjes te verwerken. Mooi beeld trouwens toen we op één van de hellingen stonden te wachten op de achtergebleven Koen: hij kwam eraan tegen een slakkegang, op zijn kleinste verzetje, met braafjes in zijn zog een camion van (en gevuld met) Coca-Cola.

Op een van de kleinere knikjes in de buurt van Mittelstrimmig weigerde de versnelling van Tom dienst. Woens wist echter raad. Hij belde aan bij een huis, en met de werktuigkoffer die de vriendelijke eigenaar ter beschikking stelden slaagde hij erin het euvel te repareren. Wij deden ons intussen tegoed aan de liters Sprudelwasser die onze tijdelijke gastvrouw aansleurde.

Beneden in Senheim pikten we nog een terrasje mee, en daarna zetten we koers langs de Moezel tot Bremm. Daar moesten we opnieuw de vallei uit, via de Steigung von Bremm, een 6 kilometer lange klim die aan heel wat Nissorappers liet voelen ze op hun tandvlees zaten. We hadden dan ook al goed 100 kilometer afgelegd op een selectief parcours en onder een loden hitte. Boven vulden we onze bidon bij de eerste de beste woning. We stonden even perplex toen de vrouw des huizes ons, met de drinkbussen van de Woens in de hand, kwam vragen waar "Unser Freund" was: Woens was de woning langs achter binnengegaan en bleek opeens vermist. Tot hilariteit van iedereen kwam Woens even later doodleuk de voordeur van haar woning opendoen. Wat er daarbinnen echt gebeurd is zal alleen de Woens weten.

Door de tanende ‘moral’ besloten we geen onnodige ommetjes meer te maken. Na Beuren spoorde de Nissorap-Express in een fluks tempo via Kliding naar Urschmitt, en vandaar ging het in omgekeerde richting van de heenrit naar Lutzerath.

Voor sommigen was elk knikje er teveel aan en - spijtig genoeg voor hen - er kwamen nog wel wat knikjes: onder meer de put in en vooral uit ná Lutzerath en de helling om Gillenfeld uit te rijden. Vanaf Brockscheid volgden we een andere route dan vanochtend en moesten we enkel de klim in Üdersdorf nog trotseren.

Na zowat 150 kilometer kwamen we eindelijk aan bij het terras van Christine en kon iedereen bekomen van deze toch wel zware rit. Onze vrienden van de B’s keken met ongerustheid uit naar de staat van fitheid van Koen, want hem wachtte vanavond nog een belangrijke taak. Gelukkig was iedereen na enkele dorstlessers opnieuw op de been. Die avond zouden we immers morele steun moeten bieden aan onze Rode Duivels, die een belangrijke interland speelden in en tegen Schotland. (Over deze match kan je hieronder een verslag van Danny lezen.)