Eifel 2013

• Terug naar intro
  
  
• Dag 1:
  Maandag 2 september: 211 km/ 1600 hm
• Dag 2:
  Dinsdag 3 september: 64 km/ 674 hm
• Dag 3:
  Woensdag 4 september: 149 km/ 2175 hm
• Dag 4:
  Donderdag 5 september: 129 km/ 2217 hm
• Dag 5:
  Vrijdag 6 september: 148 km/ 2554 hm
• Dag 6:
  Zaterdag 7 september: 135 km/ 2172 hm
• Dag 7:
  Zondag 8 september

Dag 4: rit naar Adenau

Ook op donderdag was het al snikheet vanaf ’s morgens. Vandaag was het de bedoeling om naar Altenahr te fietsen en onderweg een aantal hellingen van de Ahr-vallei aan te doen. We vertrokken met een uitgebreid A-peloton van 8 man (Raf, Johan, Jokke, Woens, Gere, Seppe, Eggie en ikzelf) in noordelijke richting. Dat wilde zeggen dat we al vanaf het uitrijden van Neroth moesten klimmen. Jokke legde er onmiddellijk de pees op. Gere zag de bui al hangen. Na nauwelijks een drietal kilometer maakte hij rechtsomkeer. Hij zou alsnog proberen de B’s in te halen om met hen mee te rijden. De anderen stoomden door naar Kirchweiler en Hinterweiler.

In Hinterweiler was het (alweer) even zoeken voor de juiste weg naar Betteldorf, maar daarna zat de vaart erin. Over rustige wegen ging het steeds noordwaarts. Dankzij de deskundige uitleg van Raf werden wij intussen allen experts in het spotten van roofvogels, vooral de rode wouw.

Op de T-splitsing in Nohn hielden we links aan en volgden we de richting Adenau. Dit deden we tot de afslag naar Ahrdorf. Dit was een kleinere weg die ons via een aantal haarspeldbochten naar het dal van de Ahr bracht.

Beneden volgden we een klein stukje Bundesstraße tot Dorsel. Daar kregen we de eerste echte helling van de dag voor de wielen, de klim naar Aremberg. De groep viel direct uit elkaar. Ik besloot om de debatten vanuit de achterste gelederen gade te slaan en liet Raf, Jokke, Woens en Johan hun ding maar doen. Toen ik aan de eerste huizen van Aremberg kwam zag ik Raf en Johan langs de kant van de weg staan. Johan had daags tevoren zijn fiets nog eens gesoigneerd, met alle gevolgen vandien: zijn derailleur was naar de boem. Vanaf toen verliep alles een beetje chaotisch: sommigen stonden boven, aan de kerk van Aremberg, Raf was bij Johan, op zowat 1 kilometer van de top. Woens, die van de kerk terug naar beneden reed om Raf en Johan te zoeken, nam bij een splitsing de verkeerde weg naar beneden en raakte zelf zoek. Ik ging op zoek naar materiaal. Met behulp van geleende sleutels probeerde Johan zijn derailleur te repareren. Jammer genoeg bleef een klein asje zoek in de graskant.

Na enige tijd kwam Woens dan toch terug opdagen. Meer zelfs, hij had een barmhartige samaritaan gevonden die Johan (+fiets) naar de fietsenmaker in Adenau wou brengen. Wij besloten dan ook maar naar Adenau te fietsen om daar iets te eten. De chauffeur legde ons de weg als volgt uit: dalen tot Antweiler, dan Bergstrecke tot Rodder, opnieuw afdalen, nieuwe Bergstrecke, Honerath en tenslotte Adenau. Met die aanwijzingen trokken we ons weer op gang. Bij het begin van de eerste Bergstrecke reed onze tijdelijke bezemwagen ons voorbij, met Johan handjeszwaaiend op de passagierszetel.

De twee aangekondigde hellingen, gecombineerd met de hitte, zorgden nog voor een pittig einde van de voormiddag. We waren content dat we ons op de markt in Adenau even op een terras konden zetten.
Even later kwam Johan (met gerepareerde fiets) ook aangewaaid. De meesten kozen voor het standaardmenu: große cola + pasta. Het smaakte, hoewel de saus bij de pasta wel erg stevig was. Seppe en Woens kozen voor een slaatje. Teken aan de wand: Seppe liet zijn bord hier letterlijk leeg eten door de Woens. Hij vond het welletjes voor vandaag en zou via de kortste weg naar het hotel terugrijden.

Ook wij moesten ons geplande traject noodgedwongen aanpassen. Altenahr zouden we niet meer halen vandaag. In de plaats reden we terug naar Honerath. Iets voorbij het dorpje namen we afscheid van Seppe en sloegen rechtsaf, voor de gematigde klim naar het witte dorpje Reifferscheid. Vandaar ging het bergaf naar Schuld, de lus omhoog naar Sierscheid, en opnieuw bergaf naar Schuld. Dan volgden we even de vallei van de Ahr om tenslotte de helling naar Wershofen te bedwingen. Intussen bleef de zon ongenadig branden. Onze drinkbussen raakten leeg. Van grote dorst stopten we zelfs bij een garagist om water bij te tanken.

Dan begonnen we stilaan aan de terugweg naar Neroth. Het traject ging steeds op en af. We moesten nog even een stukje terugrijden omdat we het kleine wegje rechtdoor naar Lommersdorf gemist hadden en zo op een té drukke baan kwamen. In Lommersdorf wachtte ons een serieuze verrassing: we kregen er een heuse kasseistrook te verwerken. Even waanden we ons in de Vlaamse Ardennen.

We lasten nog eenmaal een drankstop in, bij een winkeltje in Leudersdorf, en zetten daarna ‘gruppo compatto’ koers naar Rockeskyll en Pelm. Op de finale klim vanuit Gees kon iedereen eens testen wat er nog in de tank zat en spatte de groep uit elkaar. Boven genoten we nog even van het uitzicht over Neroth en omgeving. Daarna was het enkel nog afdalen. We reden onze muizenval voorbij en ploften moe maar voldaan neer op het terras van Christine, die door sommige Nissorappers al omgedoopt was tot Renilde. Daar lieten we de große Bieren per twee aanrukken.