2-8 september 2013: Neroth (Eifel)
| Bekijk ook het fotoboek van onze Eifel-reis | ||
|
Eifel 2013
door Pit
|
|
|
|
kaart en hoogteprofiel van dag 6
|
|
|
Dag 6: rit naar Prüm
Zaterdagochtend wreven we eerst de roes uit onze ogen na de overwinning van onze Nationale Elf tegen de Schotten. In tegenstelling tot de voorbije dagen was het bewolkt en viel er nu en dan een spatje regen. De temperatuur was ook opnieuw draaglijk. Om Jaak Waterloos een plezier te doen moesten we ook eens in Prüm geweest zijn en dat zouden we vandaag doen. We vertrokken deze keer langs Gees. Dat wilde zeggen eerst even bergop de spieren losgooien en dan een lange bijtrapafdaling. In Gees namen we het verharde landweggetje dat in het centrum van Gerolstein uitkwam. Daar moesten we even door wegenwerken laveren vooraleer we de weg naar Salm vonden. We begonnen aan de lange, geleidelijke klim naar de Salmer Höhe. In Salm misten we de afslag naar Densborn (dat oord stond niet aangegeven, we moesten eerst de wegwijzer richting Mürlenbach volgen). Eerst was het nog even klimmen, maar dan kwam er een lange afdaling. Na Densborn volgde nog een enerverende klim tot de afslag naar Neuheilenbach. Ook nadien ging het verder steeds op en af, zonder echte beklimmingen, maar met veel nijdige en minder nijdige knikjes die op den duur pijn begonnen te doen. Via onder meer Neidenbach en Malbergweich bereikten we Seffern. Vanaf hier konden we via hoofdzakelijk vlakke wegen de vallei van de Nims volgen. Er zat nog één hellinkje in naar de brug van de autostrade, net vóór de afzink naar Prüm. 
In Prüm tafelden we bij een Italiaan (Pizzeria Ristorante La Sirena). Daar besliste Koen dat hij het had gehad voor vandaag en alleen zou terugrijden (zie zijn persoonlijk relaas hieronder). Wij van onze kant zouden verder rijden naar de Schwarzer Mann. Johan wilde na het eten nog vlug wat bananen kopen en bleef een tijdlang spoorloos. Gelukkig was hij terug vooraleer we Child Focus hadden verwittigd. Vanuit Prüm volgden we een tijdlang de baan naar Pronsfeld, tot in Watzerath. Daar sloegen we af naar Steinmehlen om aan de lange, getrapte beklimming van de Schwarzer Mann te beginnen. De "top" van deze Schwarzer Mann is bijna 700 meter hoog en zou het hoogste punt zijn dat we deze week aandeden. Eerst fietsten we nog door wat kleinere dorpjes, zoals Sellerich. Natuurlijk zagen we ook weer enkele buizerds en zwarte wouwen (N.v.d.r.: zelfs na 5 dagen van intensieve uitleg kan Pit blijkbaar nog steeds geen rode van een zwarte wouw onderscheiden! We hebben geen zwarte wouw gezien!!!) 
Vanaf het kruispunt van de weg naar Bleialf met de weg naar Brandscheid werd de turbo aangezet. Het ging over een vrij rechte baan door de bossen alsmaar enkele procenten omhoog. Auto’s zagen we nauwelijks. Op het hoogste punt, een grote parking die nu redelijk verlaten was maar die waarschijnlijk bedoeld is voor de langlaufers in de winter, claimde Johan de eerste plaats. Toen we naar beneden reden ontbond de Jokke zijn duivels. Het leek alsof hij door een hele wespennest tegelijk was gestoken. Dat ging zo verder, in een razende galop door Olzheim, tot er even later in de buurt van Kleinlangenfeld een muur van 13% opdoemde. Hier had ook de Jokke niet van terug en de rust keerde stilaan weer in ons groepje. Via Steffeln en Kalenborn-Scheuern kwamen we meer en meer in de buurt van Gerolstein. We moesten nog korte helling beklimmen die aan de Kasselburg passeerde en daarna konden we bergaf naar Pelm. Als slotakkoord fietsten we de vertrouwde klim vanuit Gees. Daar demonstreerde Raf dat hij over het goeie poeier (in de benen) beschikte. Tijdens de klim was het al lichtjes beginnen druppelen en terwijl we op ons vertouwde uitkijkpunt de omgeving van Neroth stonden te overschouwen werden de druppels alsmaar groter. We daalden af, ditmaal niet naar het terras van ons Christine, maar naar haar warme gelagzaal. Daar pikten we nog de finale mee van de bergrit in de Ronde van Spanje, terwijl buiten de regen er met bakken uitviel (in Spanje was het op dat moment ook slecht weer konden we zien). Van een goeie timing gesproken. Vermits de voorspellingen voor ’s anderendaags ook niet fameus waren, werden er geen fietsplannen meer gemaakt. De avond werd gevuld met darts, Perudo en wat kletsen bij pot en pint. Voor sommigen eindigde dit alles pas in de vroege uurtjes. - Pit -
Persoonlijk relaas van Koen: terugrit solo via hoogtelijnen van Prum naar Neroth
Na de loodzware dag van gisteren was ik al de hele morgen en tijdens de rit van de voormiddag "mottig". Bij het eten in Prüm had ik met veel tegenzin een spaghetti besteld, maar naar mijn eigen verwondering toch opgekregen. Ik voelde dat ik een blok aan het been van de groep was, want ze moesten bij de minste helling wachten of mij telkens bijbrengen. ’s Morgens had ik aan Pit al een wegenkaartje gevraagd en tijdens het eten had ik een route kunnen uitstippelen die mij redelijk recht en redelijk vlak terug naar Neroth leidde. De anderen zouden een grote lus maken rond Prüm en Gerolstein met stevige hellingen in, dus dat was geen optie voor mij. Hun wiel kon ik toch niet houden. Ik moest op niemand wachten dus ik vertrok terug langs waar we gekomen waren, Een drukke weg en een stevige helling om uit het dal, waar Prüm lag, te komen. Geen erg want ik keek er naar uit dat de route daarna een heel stuk glooiend én rustig zou zijn. Ik moest terug onder de ‘autobahn’ door en dan links naar Rommersheim. Daar kwam ik nog enkele auto’s tegen, maar de wegen naar en door de volgende dorpen Fleringen, Wallersheim, Loch en Wickenseifen waren spookachtig verlaten. Zoals ik had gezien op de kaart was het tot Wickenselfen glooiend -want niet veel hoogtelijnen- en liep het traject door weilanden en kleine bosjes, met mooie vergezichten. Prachtig en rustig, en ik was content dat ik deze weg had gekozen. Ik kreeg er zowaar terug moed van. Nog meer toen ik vanaf Wickenseifen één lange afdaling mocht maken door Kopp tot in Birresborn, met een korte stop aan een uitkijkbord waarop een wandeling langs een eeuwenoude eik, die Stelzeneiche (quercus robur), stond uitgetekend. Birresborn ligt daar prachtig in een bosrijke vallei aan een riviertje met vele terrasjes en winkeltjes en restaurantjes. Het deed mij een beetje denken aan Durbuy. Hier moest ik een beslissing nemen had ik op de kaart gezien: er was geen weg recht naar Neroth, en aangezien ik al stevig had afgedaald, zou ik wellicht terug moeten klimmen. Er waren 3 opties. Naar het noorden terug naar Gerolstein, waar we deze morgen al waren geweest en waar het niet plezant rijden was en waar er wegenwerken waren en waarna er weer geklommen moest worden. Dat stond me dus niet aan. Naar het zuiden terug naar Densborn en dan terug naar Salm en via Wallenborn en Oberstadfeld naar Neroth. Daar waren we deze morgen ook al geweest en het was een serieuze omweg met een stevige lange helling. Dat stond me ook niet aan. Naar het oosten kon ook: rechtdoor de bergkam op door Michelbach, terug naar Salm, en via Wallenborn en Oberstadtfeld naar Neroth. Die baan op de bergkam hadden we deze morgen ook gedaan op weg van Gerolstein via Salm naar Densborn. En volgens de kaart was daar ergens een weg dwars door het woud recht naar Neroth. Ik had ’s middags aan tafel ook al gezegd dat daar misschien een verharde weg zou liggen, maar ik had het zelf niet geloofd, en de anderen ook niet. Ik had dat stuk helling naar Salm deze morgen in het wiel van een zwoegende Eggie en met Joeri erbij redelijk goed verteerd. Het was een lange helling maar heel lopend, dus dat stond me wel aan, bovendien was het daarna weer glooiend langs de hoogtelijnen (lees: zonder veel hellingen) naar Neroth. En het was ook geen steile klim vanuit Birresborn, hoopte ik. Na een pauze voor een drankje en een koek kon ik terug vertrekken voor wat ik hoopte dat de laatste klim van de dag zou worden. Op het kaartje was de weg naar Michelbach niet duidelijk te zien door alle gekleurde routes en symbooltjes en na de verkeerde weg genomen te hebben, sprak ik een ‘local’ aan. Groot was de verbazing toen deze mij in gebrekkig Duits vertelde dat hij een Belgische toerist was die hier in de streek kwam jagen. Hij kon me dus niet verder helpen, maar ik vond de afslag even verderop, ik moest gewoon naar de andere kant. De laatste klim waar ik een beetje schrik voor had, viel best mee. Eerst het stadje uit, redelijk vlak, links grasland en de rivier en rechts een beboste helling. Dan draaide de weg rechts een glooing in, dus weer geleidelijk oplopend tot Michelbach en zo verder tot aan de baan naar Salm en eigenlijk kwam ik daar dan nog de moeilijkste stukken oplopend tegen. Dat viel mee, maar ook tegen, want de doorsteek naar Neroth waar ik zogezegd naar uitkeek bleek toch onverhard. Ik heb er aan gedacht maar nooit overwogen dat ik dat onverhard zou proberen afsnijden naar Neroth. Ik had alle tijd, het weer was zacht, de baan rustig en de omgeving prachtig. En ik wou wel weer fietsen, in tegenstelling tot deze voormiddag. De afdaling, met het steilste stuk dwars door Salm, was daarna weer welgekomen. Deze morgen waren we hier ook al geweest en hadden we daar moeten terug omhoog draaien voor de afslag naar Densborn. Daarna volgde het minst mooie deel van het traject: een drukke weg van Wallenborn naar Oberstadtfeld. Onaangenaam rijden en dus stoempen om er vanaf te zijn. Vlak voor Oberstadtfeld links naar Neroth en de laatste meters liepen nu vlot. Aan onze stamkroeg zaten al, of nog steeds, enkele B’s buiten. Moe maar tevreden kon ik daar van mijn fiets stappen, mijn verhaal vertellen, en streepjes op mijn bierkaartje laten zetten. Al bij al een mooie rit gereden van 116 km. - Koen -
|
||
| Lees je graag verder, lees dan ook het verslag van de 7de dag | ||