Pyreneeën 2012

• Terug naar intro
  
  
• Proloog:
  Zaterdag 8 september
• Dag 1:
  Zondag 9 september: 140 km/ 3186 hm
• Dag 2:
  Maandag 10 september: 130 km/ 2727 hm
• Dag 3:
  Dinsdag 11 september: 77 km/ 2088 hm
• Dag 4:
  Woensdag 12 september: 91 km/ 2311 hm
• Dag 5:
  Donderdag 13 september: 45 km/ 1270 hm
• Dag 6:
  Vrijdag 14 september: 90 km/ 2312 hm
• Dag 7:
  Zaterdag 15 september: 140 km/ 2921 hm
• Epiloog:
  Zondag 16 september

Dag 1

Gisteravond werden door Pit de mogelijkheden voor de eerste rit voorgesteld. Er wordt gekozen voor een traject met mogelijkheid tot afsnijden.

Menu: Col de Spandelles, col de Marie-Blanque en Col d’Aubisque

Eigenlijk was ’t van aan ’t hotel direct bergop tot op de top van de Col de Spandelles. Een lastige beklimming op een klein, mooi weggetje tussen de bomen, met boven op de top een prachtig uitzicht...

Nog lastiger omdat de Pit het tempo van een lokale franse wielertoerist volgde. Den Hale en ikzelf bleven wijselijk in ’t wiel zitten en hadden de laatste 2km nog wat over om “de locale“ en de Pit ter plekke te laten. Desondanks slaagde de Jacques erin om toch kortbij enkele A’s boven te komen. Hij staat dan ook te blinken op de foto aan het colplaatje.

Den Hale had helaas pech toen hij de afdaling inzette; de kettinggeleider vooraan doorgebroken. Hij moest van dan af met zijn hand de ketting op de kleine plaat leggen. Op ’t eind van de dag was hij hierin zeer bedreven.
Via een geaccidenteerd parcours en een middagpauze met de nodige versterking voor de inwendige mens, bereikten we de voet van de volgende klim; de Col de Marie Blanque. Met z’n vijven snijden we dit dessertje aan. Raf, Johan, Pit, Hale en Ik. In ’t begin is de weg breed en daardoor lijkt het minder steil maar toch gaat het 4km nooit minder dan aan 8% omhoog. Daarna wordt het een loper en kan je zelfs op de grote plaat naar boven. Vergeet onderweg vooral niet te genieten van de omgeving: pittoresk riviertje met pic nic gelegenheid in een wijde vallei met paarden die rustig op de weg lopen en zich niet laten verstoren door flashy fietsers of ander menselijk ongemak. Verder naar de top fiets je tussen de bomen.
Na een hergroepering op de top langs dezelfde weg terug naar beneden en onderweg maken we een foto; ons eigen stalen ros en enkele echte. Nederig snellen wij verder. Het gaat nu richting Aubisque. De killer van de dag, zo zal later blijken.
We hebben ondertussen toch al wat kruit verschoten en nu moeten we deze klepper nog op. Het is de ganse dag al schitterend zomerweer. We hebben al veel gedronken maar nog meer gezweet. Ook dat zal zich laten voelen.
Al vlug zijn Hale, Pit en ik samen voorop. Den Hale mompelt iets over “de prijzen verdelen”. Pit geeft echter een ongenadig tempo aan op een vrij grote versnelling. Hallo, dien hé nog goei biéjne! Helaas, overschatting van zichzelf en/of onderschatting van de klim zo bleek al snel.
Tot Eaux Bonnes (4km) blijven we samen, dan krijgt Hale het moeilijk. Ik neem over, Pit klampt nog even aan maar moet even verder toch passen. Achteraf blijkt dat hij de man met de hamer tegenkwam. Hij zou als vierde bovenkomen.
Johan doet een opmerkelijke remonte en komt als 2de boven. Zijn simpele verklaring; ik kon niet trager want ik had geen kleinere versnelling. Hij reed omhoog met 39/26.
Den Hale wordt in zijn eigen interval stijl 3de op de Aubisque. Raf heeft ne slechten dag en moet al de ganse dag vroeg lossen. Hij zet toch door en komt als 5de boven.

De Col d’Aubisque: een hele lastige klim, voor ondergetekende de lastigste die ‘k tot nog toe gedaan heb en ik was nochtans goed getraind dit jaar.

Boven op de top genieten we allemaal van enkele welverdiende dure cola’s. Het prachtig zicht op de bergen krijgen we d’er wel gratis bij. ’t Is nu even afdalen naar de Col du Soulor. Een mooie, goedlopende afdaling. Wel met een 2tal tricky bochten waar je geen zicht hebt en er toch een auto op de weg kan geparkeerd staan.
Gekken die fransen of toch sommigen.
Je moet op ’t eind nog een 2 kilometer bijtrappen en dan ben je boven op de Soulor. Vandaar gaat het in dalende lijn richting Argelès Gazost. Ondanks de ontberingen van de Aubisque kunnen alle Nissorappers nog hun deel van het kopwerk doen en gaat het echt wel hard. De auto’s remmen ons wat af maar voor we ’t goed en wel beseffen zijn we in onze thuisbasis. Een verkwikkende douche, een fietsers-avondmaal en een koele pils later kunnen we allen rustig bijpraten en onze drankjes noteren op ieders “sous bock” (=bierkaartje), de ene al wat meer dan de andere.
Sommigen verliezen zelfs de kamersleutel en moeten dan op nachtelijke zoektocht; zonder succes. De volgende dag komt de sleutel toch te voorschijn.