Pyreneeën 2012

• Terug naar intro
  
  
• Proloog:
  Zaterdag 8 september
• Dag 1:
  Zondag 9 september: 140 km/ 3186 hm
• Dag 2:
  Maandag 10 september: 130 km/ 2727 hm
• Dag 3:
  Dinsdag 11 september: 77 km/ 2088 hm
• Dag 4:
  Woensdag 12 september: 91 km/ 2311 hm
• Dag 5:
  Donderdag 13 september: 45 km/ 1270 hm
• Dag 6:
  Vrijdag 14 september: 90 km/ 2312 hm
• Dag 7:
  Zaterdag 15 september: 140 km/ 2921 hm
• Epiloog:
  Zondag 16 september

Dag 7

Menu: Port de Balès, Col du Portillon, Col de Peyresourde

Vandaag onze laatste fietsdag. ’t Zal een stevige rit worden. Daarom beginnen we de dag, in groep, met een stevig ontbijt.
Het is alweer prachtig weer en na 6 fietsdagen heb ik er nog steeds zin in om er een lap op te geven. Om naar de voet van de Port de Balès te rijden, volgen we vanuit Arreau de grote weg (D929) richting Lannemezan. De weg volgt de rivier La Neste. Het gaat lichtjes bergaf en al snel maken we stevig tempo. Raf houdt zich wat afzijdig, hij wil zich nog wat sparen maar langzamerhand voelt hij zich toch wat fitter.
Na 12 km gaan we rechts de D26 op. Dit blijkt een mooi fietstraject te zijn, geaccidenteerd parcours over landelijke wegen. Hale, Pit en ik houden het tempo hoog tot Saint Bertrand-de-Comminges. Boven op een heuvel domineert de kathedraal van dit stadje de vallei.
Prachtig plaatje.

Een paar kilometer verder moeten we rechtsaf naar de voet van de Port de Balès. Ik zit wat achterop door een iets langere eet- en drinkpauze. De weg gaat hier al lichtjes bergop, langs een riviertje. Alweer een mooi fietsbaantje. Ik geef goed gas en al snel kom ik terug bij. ‘k Heb er zin in dus blijf ik stevig tempo maken. Hale gaat het langst mee maar nog voor ik in Maulèon Barousse echt aan de klim begin zit ik alleen. De eerste 8 km zijn vrij gemakkelijk, nooit meer dan 6%. Langs het riviertje naar boven. Een smal maar prima berijdbaar weggetje, tussen de bomen. Stilaan wordt het toch steiler, de bordjes geven 10% aan. Voor mij zie ik een fietser. Een mikpunt geeft toch extra stimulans. Hij spartelt wel wat tegen maar op de steile stukken zit ik snel op zijn wiel. Even gaan zitten en dan laat ik hem achter.

De klim is “gelukkig” onregelmatig zodat je kan herstellen. Je krijgt steeds beter zicht op de omgeving naarmate je hoger komt en de bergflank steiler wordt. De natuur is ook hier prachtig. Na ongeveer 16 km lijkt het alsof je boven bent. De weg draait echter scherp naar rechts, tussen een gespleten rots. Je komt dan precies in een andere wereld terecht. Geen bomen meer, enkel grasland en weids zicht.
Merkwaardig.

De weg maakt een grote boog rond een zacht aflopend dal. Ik kijk om en kan hier ver terugkijken op de weg. Ik zie een nissorapper door de kloof bovenkomen maar kan hem niet herkennen. Het bordje met de laatste km komt in zicht. Vóór mij zie ik een haarspeld met daarna een vrij lang recht stuk, bijna tot op de top. Nog eens stevig aanzetten tot boven. De zon schijnt fel maar door het open landschap staat er toch een frisse wind. Ik bol een 200m terug naar beneden voor wat beschutting en van hieruit heb ik een goede uitkijkpositie.

Als de eerste nissorapper in zicht komt zie ik dat het niet den Hale maar wel Raf is. Later komt de Pit en dan pas Hale. Hij heeft zich in de aanloop vergaloppeerd zegt hij achteraf. Hoog in de lucht merkt Raf een groep gieren. Gelukkig zijn er onder ons (nog) geen lijken.
Als iedereen uitgerust is vatten we de afdaling aan. Enkele lange rechte stukken met nieuw asfalt. De gas gaat open tot Bagnères de Luchon waar we middagmalen in pizzeria Lou Pontet.

Bagnères ligt aan de voet van de Col de Portillon. Ook al heeft de pasta goed gesmaakt, het is klimmen met een volle maag. Gelukkig zijn de eerste 3.5 km licht lopend. Het echte werk begint dan pas, 6.5 km aan gemiddeld 9%. De laatste honderden meters zijn valsplat.
Halfweg heb je een kilometer die zachter oploopt. Hier kan je recupereren of bijschakelen als je goede benen hebt. Op de klim heb je weinig zicht naar beneden, zelfs niet in de haarspeldbochten.
De vallei is vrij smal en je rijdt altijd tussen de bomen. Ik heb dan ook geen beeld van wat er achter mij gebeurd. Ik wil zo vlug mogelijk boven zijn. De klim boeit mij niet echt. Hale komt alleszins als tweede boven net voor Raf. Een eind later volgt Pit die steeds meer op aas voor de gieren begint te lijken.
Raf is behoorlijk geïrriteerd door de interval klimtechniek van Hale. Als je sterk genoeg bent om er naartoe of van weg te rijden heb je daar nochtans geen last van. De berg was volgens Raf net te kort, anders had hij den Hale nog gepakt!
We zullen het nooit weten.
Raf was wel als eerste in Spanje.

Nog wat foto’s maken en rechtsomkeer voor de afdaling. De pizzeria is ondertussen gesloten maar vlak bij is een winkeltje waar we cola tanken. De Col de Peyresourde ligt aan de andere kant van Bagnères de Luchon. 15.5 km klimmen over grote baan. Voor mij de minst leuke klim van deze reis. Ik heb me voorgenomen om de laatste klim van deze reis in groep te doen en blijf rustig zitten. Pit trapt vrij groot en maakt toch wat tempo. Raf haakt af.

We worden voorbij gereden door een gebruinde fietser, wellicht ne locale. Ik spring mee en zet me in zijn wiel. De klim is niet echt steil. Mijn gangmaker trapt goed door. Op de stukken valsplat schakelt hij ook direct groter. Ik heb de kans niet om een praatje te maken.
Ik spartel nog wat tegen maar na een kilometer of 4 voel ik dat dit te hard gaat. Ik troost me met de gedachte dat deze kerel waarschijnlijk vandaag nog geen 2 cols in de benen had. Echt ver rijdt hij niet weg. Af en toe zie ik hem omkijken. Ik zet toch nog wat druk, al is’t maar om hem te koejeneren. Kort bij de top heb je nog 3 haarspelden. Ik zie hem nog net de laatste aansnijden als ik aan de eerste begin.

Boven op de top zet ik me in de zon. Je kan hier zeer ver naar beneden kijken en ik zie twee nissorappers in aantocht. Het is Raf en Hale. Raf komt boven terwijl hij ne groten uitleg aan’t doen is tegen den Hale, die al dan niet geïnteresseerd luistert. Toch een teken dat Raf aan de beterhand is. Van Pit voorlopig geen spoor.
De gieren van op de Port de Balès zijn gelukkig niet te zien. Als hij dan toch boven komt lijkt hij meer dood dan levend.

We maken kennis met een landgenoot uit het pajottenland die op z’n trekkingfiets door de Pyreneeën fietst. Foto’s nemen en verder richting Arreau. De afdaling gaat over brede weg. Korter en steiler ook dan de andere kant. Hale en ik leggen ons goed plat en als ik vlug naar mijn snelheid kijk zie ik dat we boven de tachtig per uur zitten.
Dichter bij de voet laten we Raf en Pit terugkomen. Het is van hier naar Arreau over dezelfde weg die we gisteren deden. Bergaf tot aan café Londres waar we de laatste etappe afsluiten met een welverdiende frisse pint.