Pyreneeën 2012

• Terug naar intro
  
  
• Proloog:
  Zaterdag 8 september
• Dag 1:
  Zondag 9 september: 140 km/ 3186 hm
• Dag 2:
  Maandag 10 september: 130 km/ 2727 hm
• Dag 3:
  Dinsdag 11 september: 77 km/ 2088 hm
• Dag 4:
  Woensdag 12 september: 91 km/ 2311 hm
• Dag 5:
  Donderdag 13 september: 45 km/ 1270 hm
• Dag 6:
  Vrijdag 14 september: 90 km/ 2312 hm
• Dag 7:
  Zaterdag 15 september: 140 km/ 2921 hm
• Epiloog:
  Zondag 16 september

Dag 3

Menu: Hautacam, Lac d’Estaing, Col de Borderès

Met een goed gevulde maag, onder een stralende blauwe hemel, worden de fietsen andermaal uit de stelplaats (fietskelder van ’t hotel) gehaald. Sommige hebben echter wat averij opgelopen, andere hebben nood aan een kleinere versnelling. Op naar de plaatselijke fietsenmaker dus.
Een nieuw wiel (Pit) en kettinggeleider (Hale) later zijn we startklaar. De kleinere versnelling (Raf en Johan) kon niet gemonteerd worden. ‘t Zal stoempen blijven tot het bittere eind.

Hautacam start net buiten het centrum van Argelès, we zitten dus haast onmiddellijk in klim cadans. Ik neem echter nog een foto van het bord aan de voet terwijl mijn metgezellen al weg zijn. Ik start dus helemaal achteraan. Goed 100m voorbij het bord draai je rechts. Het gaat direct vrij steil omhoog. De weg loopt tussen de huizen en is vrij smal maar het asfalt is prima. Er wordt vooraan toch redelijk tempo gemaakt. Ik trap zelf een vlot tempo maar kom niet echt dichter.
Misschien zijn er nissorappers die hun kans ruiken om mij op achterstand te zetten? Snel ingrijpen dus.

Het duurt niet lang voor ik de eersten heb bijgehaald. Den Hale zet mij, in zijn intervalstijl, nog enkele keren op een metertje of 10 maar moet dan toch weer gaan zitten. Gestaag rij ik verder weg.
Net voorbij Artalens, waar de weg 2 rijvakken breed wordt, begint het steilere stuk; 7 km gemiddeld aan 8.6%. Daarna nog iets meer dan 2km aan 6%, zo weet ik van mijn kamergenoot Raf, die van alle cols de profielen heeft afgeprint. Een col die naar de top wat afvlakt is toch makkelijker dan eentje die steiler wordt zoals bijvoorbeeld de Aubisque. Ik kom boven op een parking en weet niet zeker of dit de top is. Er staat geen colplaatje. Ik zet me neer, kijk naar beneden en volg de kronkelende weg onder mij.

De eerste achtervolger is in zicht. Het blijkt den Eggie te zijn. Eggie maakt dit jaar zijn debuut in de grote cols en doet het dus goed. Worden meer ervaren nissorappers hier door hem op hun nummer gezet?
Telkens op 2 minuten volgt Pit, dan Johan met kort erna Hale. Raf kampt wellicht nog met de nasleep van een verre afrikareis en volgt, ook nu, wat verder. Voorbij de parking kan je nog hoger naar snack-bar Le Tramassel waar we ons een koude cola laten smaken. Het uitzicht van op het terras is ook hier formidabel.

We dalen af naar Argelès waar we eten en na een sanitaire stop in ’t hotel fietsen we richting Saint-Savin. Van hieruit gaat het richting Lac d’Estaing. De klim is in’t begin vrij lastig maar wordt na 3km gemakkelijk. Het is er andermaal rustig fietsen, naast het riviertje.
Pit, Hale, Eggie en ik blijven enkele kilometers samen tot Eggie wegvalt.
Eerherstel voor de oude garde?
We komen boven bij het meer, waar de vallei eindigt op een bergflank. Alweer een mooi zicht. 2 paarden vormen ons ontvangstcomité. De dieren zijn duidelijk gewend aan mensen en laten zich rustig strelen.
Het is ondertussen bewolkt en, vanuit de vallei naar boven, staat een frisse wind. We schuilen achter een infobord en vragen een ouder koppel om een groepsfoto te maken om dan af te dalen tot Estaing waar we linksaf gaan voor de Col de Bordères. Het is amper 4 km tot de top maar de eerste 1.5km zijn steil. Hale doet een poging om mij te verrassen maar hij geraakt niet weg.
Ik kom alleen boven en zet me neer helaas net voor het colplaatje. Den Hale verrast me dan toch en pakt alsnog de col maar ’t is hem gegund. Hij heeft zich al enkele keren voluit gesmeten, veel karakter getoond.

Naar goede gewoonte laten we ons bij het colplaatje fotograferen door een passant die we in de afdaling terug zullen tegenkomen. De afdaling is vrij technisch, zeker met het wegdek dat niet zo best is. Beneden gaan we rechtsaf,waar de nissoraptrein weerom op het dalend spoor zit. Dit is de weg die van Aubisque–Soulor komt, voor ons bekend terrein dus. Het gaat dan ook weer snoeihard, tot Argelès.

In cafe Les Fleurs blijkt het dan toch niet gelukt te zijn om de Rode Duivels op antenne te krijgen. Op geen enkele zender te vinden. Gelukkig kan computerwizzard Hale, via één of andere Russische server, toch beelden te voorschijn toveren op zijn laptop. We zien de Belgen een gelijkspel behalen tegen de Kroaten. Er zat nochtans meer in. Hopelijk zit er morgen, in onze benen ook meer in. Er staat ons zware kost te wachten.