Pyreneeën 2012

• Terug naar intro
  
  
• Proloog:
  Zaterdag 8 september
• Dag 1:
  Zondag 9 september: 140 km/ 3186 hm
• Dag 2:
  Maandag 10 september: 130 km/ 2727 hm
• Dag 3:
  Dinsdag 11 september: 77 km/ 2088 hm
• Dag 4:
  Woensdag 12 september: 91 km/ 2311 hm
• Dag 5:
  Donderdag 13 september: 45 km/ 1270 hm
• Dag 6:
  Vrijdag 14 september: 90 km/ 2312 hm
• Dag 7:
  Zaterdag 15 september: 140 km/ 2921 hm
• Epiloog:
  Zondag 16 september

Dag 5

Menu: Col d’Aspin, Hourquette d’Ancizan

Het slechte weer van gisteren namiddag is nog niet weg getrokken. We verblijven in 2 appartementen, met gezamenlijke eetzaal. Danny is al vroeg gaan winkelen waardoor wij allen lekker kunnen ontbijten.
De B’s maken aanstalten om toch te vertrekken maar het blijft beperkt tot een opwarming in de ondergrondse parking. Ik bel naarstig in’t rond om de herstelling van onze “pneu” te regelen. Ik zal de bus morgenvroeg naar een garage doen enkele km verder en ’s avonds terug gaan halen.

‘t Is markt in Arreau. We kuieren wat rond in’t dorp en stranden uiteindelijk in café Londres. Er worden toch enkele cols gedaan; met schuim dan wel.

Na de middag klaart het uit en kunnen we fietsen. Aan de rand van Arreau begint de klim naar de Col d’Aspin. Van opwarming is dus weinig sprake.
Pit gaat er al snel vandoor. Den Hale blijft bij mij, John, Jacques en Danny. Ik zeg hem dat ik samen met John naar boven zal fietsen en dat hij snel moet reageren om de Pit nog bij te benen en eventueel de col te pakken. Haast onmiddellijk zet hij zijn eerste tussenspurtje in.

De zon schijnt opnieuw, de weg is prima, er is weinig verkeer en de klim is niet echt steil.
Eerst Jacques en dan Danny rijden weg. John en ik fietsen op ’t gemakske verder en genieten van het uitzicht. Onder ons de vallei met zicht op Arreau, boven ons de kronkelende weg met af en toe een glimp van de nissorappers voor ons. We krijgen ook zowaar een loper in’t vizier. Het boeit John absoluut niet om een extra inspanning te leveren, we zullen hem dan ook niet inhalen.
Deze afgetrainde kerel draaide op de top gewoon om en liep terug naar beneden. Hallo kroket!! Later blijkt de loper, een vriendelijke Spaanse triatleet, die ook in Les Balcons verblijft.

Boven ons zien we dat den Hale de Pit heeft bijgehaald maar ’t is de Pit die de col pakt. Er staat ook nu een stevige wind boven op de top en er is niets om te schuilen. Snel afdalen dus richting Payolle, langs de zijde die we gisteren opreden. Aan de voet maken we een tussenstop in een taverne, om warme chocomelk met pannekoek te eten. We nemen de weg richting Hourquette d’Ancizan. Een mooie klim door een ingesloten,idyllische vallei met hier en daar toch knap lastige stukken. Je rijdt, via een bergrug met een steil stuk, naar een andere vallei waar het zicht weidser is. Ik had op de Col d’ Aspin gespaard en neem deze klim volle bak waardoor ik boven ruim de tijd heb om te genieten van het prachtige landschap, lekker in het zonnetje.

Als iedereen er is willen we de afdaling aanvatten maar een koe verspert de weg. John zal dit “koetje” even wassen en het beest wat verder jagen. Niet dus!
Het koebeest draait zich om en komt, tot verbijstering van menig nissorapper, aangestormd in onze richting. Zelden zo rap plaats gemaakt.
De baan is dan toch vrij en we beginnen aan een mooie afdaling, vrij technisch wel met hier en daar het asfalt in mindere staat. Deze kant is merkelijk steiler dan de kant die wij opreden.
Onderweg stoppen we om te genieten van het zicht op de vallei. Beneden is het nog 5 km tot onze uitvalsbasis en we komen samen binnen. De zon schijnt nog steeds. John en Hale nemen nog een duik in het zwembad om dan languit te zonnebaden op de ligstoelen. ’s Avonds ronden we af in café Londres waar we, vooral ik, les krijgen in de spelregels van rugby.